Het start allemaal met de volgende kernvraag:
Ik wou dat ik extatisch 'ja' kon gillen maar helaas. Wanneer ik deze ochtend met wat keukenpapiertjes braaksel van mijn koortsige peuter opkuiste, leek gelukkig zijn zeer ver weg (tenzij men natuurlijk een fetisj heeft voor vomitus). Dankbaar voor mijn schattige peuterdochter, die mij meestal met knuffels en zoentjes zegent, ben ik dan weer wel. Al lijkt het mij dat dankbaarheid toch nog een tikkeltje ondergeschikt is aan dat befaamde geluk.
Natuurlijk, constant verkeren in een gelukkige of euforische mood is ook niet echt gezond. Ik ben ervan overtuigd dat je af en toe ook eens de longen uit jouw lijf mag schreeuwen van woede of je tranen de vrije loop mag laten zodat de buren zich wapenen met zandzakjes vanaf ze de eerste bui zien aankomen. Maar dat is ook niet het doel. De bedoeling van #100happydays is om na te denken over wat je gelukkig maakt, hoe klein die dingen ook zijn. Wanneer je jezelf beter zal voelen, zal je jouw omgeving ook beter behandelen. Geef je meer complimentjes, dan zullen anderen jou ook belonen met meer van dat geweldigs. What's not to like?
~
Dag 1:
Peuter Fiore was deze middag op de terugweg van school haar knuffel verloren. We verzamelden 's avonds na het avondeten de troepen om Rudolph opnieuw te gaan zoeken. We deden beroep op uiterst vernuftige speurneusjes, die hem uiteindelijk ook op een muurtje konden lokaliseren. Onderweg trakteerden we onze mini-detectives op een ijsje van een ijskar die toevallig voorbijreed. En ondanks de drukte van het moment, hebben we er uiteindelijk allemaal even van genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten