Pauze.

Ik kreeg vandaag een mailtje van een lezer die zich afvroeg of ik gestopt was met bloggen. Toen ik zoiets had van 'tiens, hoe komt die daar nu bij?', keek ik mijn blog even na en zag dat het laatste bericht dateerde van 26 april. Je kan het zelfs geen volwaardig bericht noemen, 't is gewoon een aankondiging van een giveaway. Vrij sobertjes dus, hier.

Toen ik naar mijn laatste blogpost keek, voelde ik me wat sip. Ik blog al sinds mijn 16de. Dat maakt dat mijn teller met blogervaring (alhoewel ik geen deskundigheid op dit gebied verworven heb) in mei afklokte op 10 jaar. Da's best wel lang. Steeds deed ik het met veel plezier. Er waren altijd wel momenten dat ik iets wou vertellen aan een onbekende meelezer aan de overkant van tinternet, of dat ik een droevig momentje had en een "therapieblogje" schreef. Momenteel ervaar ik de drang om dingen te delen in een blogpost niet meer. Ik bedoel: hoeveel mensen zijn er echt geïnteresseerd in een leven van iemand anders? Is het dan zo boeiend om te lezen hoe ik ziek werd van teveel mango's te eten in een onverhoopte dieetpoging?

Nu het moment aangebroken was om even te reflecteren, kon ik eerlijk met mijzelf zijn. Was mijn zin verdwenen om te bloggen? Neen. Was ik te moe, futloos, te druk bezig om mij, al was het maar een avond per week, vrij te maken om enkele zaken neer te typen? Neen. Had ik absoluut geen ideeën meer in mijn hoofd zitten? Neen. (ik heb trouwens nog meer dan 40 posts in concepten staan, jazeker) Wat was dan het probleem? Awel, het probleem zit hem in de vormgeving. Ik lees namelijk ENORM veel blogs, echt waar. Zoveel blogs dat ik amper nog tijd heb om 's avonds een boek te lezen. Er zijn enorm mooie blogs, boeiende eveneens en ze zijn allemaal zo geweldig schoon/leerrijk/speciaal, dat ik mij liever bezighoud met het bewonderen ervan, dan eigenlijk nog iets te schrijven wat niet zo heel relevant is in een digitale omgeving die absoluut niet zo prikkelend is als de blogs die ik momenteel volg.

Een tijdje geleden zei ik tegen het lief, die beroepsgericht frequent bezig is met grafische programma's, dat ik het ook wou kunnen. Ik wou ook schone verjaardagskaartjes kunnen maken of matchende lettertypes uitzoeken. Ik wil dat nog steeds. Daarom spookt het al een tijdje in mijn hoofd om een opleiding te volgen, iets creatiefs. Avondschool, regelmatig workshops omtrent hetzelfde onderwerp, zelfstudie, eender wat, zolang mijn grijze massa maar creatief gebruikt wordt. .Maar de uren van de avondschool zijn absoluut niet combineerbaar met mijn werkuren, laat staan met mijn gezin. En dus was ik met mijn idee terug naar af.

Vandaag zag ik echter (zou het een beetje het lot zijn?) dat Verbeelding een cursus photoshop aanbiedt. 't Klinkt te makkelijk voor woorden. Te schoon ook. Maar ook aanlokkelijk. En misschien moet ik de stap maar wagen en wordt het mijn best besteedde 75 EUR ever. Of misschien wordt mijn afkeer van eigen creatiefs alleen maar erger.