woensdag 9 januari 2013

In tweevoud.

Daar zaten we dan, onbekend en anoniem, op hetzelfde bankje. Beide wachtend op nummertje 82, in de koude. Allebei met het linkerbeen over het rechterbeen en in onze handen hetzelfde boek. Hij: grote bos krullen, groene jas, bruine broek van corduroy en bergbottinen. Ik, mijn chaotische, warrige zelve met een stift in de hand.

Vervolgens duidde ik het zinsdeel "ik verdring de herinneringen aan een leven dat ik niet kwijt wilde maar toch kwijt ben geraakt en dat nu een herinnering is, hier zijn geeft me zoveel vreugde, ook al is het niet mijn eigen vreugde" aan, waarop hij keek naar mijn markering, naar het kaft loerde om daarna met zijn ogen richting mij te turen, op zoek naar een aanknoping.

Het kon een filmscène geweest zijn.

En net toen alles zo perfect leek & ik me volop in een gesprek wou storten, peuterde hij in zijn neus, keek hij naar zijn vinger en veegde deze prullend af aan zijn broek.

Eerder candid camera, dan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten