De Verhuis

De zon schijnt.
Ten tuine Mejuffers gaan de vlinders dan letterlijk aan het fladderen.

Na de wispelturige herfstlenteperiode leek het aangewezen om eens met de pollekes in de aarde te gaan wroeten, de kindjes wat modder te laten maken & ineens wat onkruid te laten trekken. Geen handjes te klein, geen beentjes te kort.

Buiten de talrijke bijtjes die zoemden langs alle bloesems die ons bescheiden tuintje te bieden had, werden we ineens uit het niets geconfronteerd met kolonies bladluizen. Zwarte, witte, groene - geen kleur was teveel. Inclusief de horde mieren die als bodyguards omheen de troepjes luis zwerfden. Hoe geraak je er vanaf op een ecologische manier zonder de spuitbus te gebruiken? Nu gij.

Awel, dat was eigenlijk nog vrij simpel. Men organiseert gewoon één Grote Volksverhuis der Lieveheersbeestjes. Alle beestjes die we tegenkwamen in andermans hof, verhuisden we over naar die van ons. Ik kan eerlijkheidshalve wel toegeven dat ik soms vreesde voor een nakende collocatie, zo als volwassene met een lieveheersbeestje op de vinger gelokt uit andermans voortuin door de straten wandelend.

Maar bon, you win some, you lose some - ik heb dus een bladluizenvrije tuin & binnenkort bladluisvrije frambozekes. Dat de mensen uit mijn buurt me nu aanschouwen als een zottin die haar kindjes wijsmaakt dat de lieveheersbeestjes op weg zijn naar een bladluizenbuffet, zal ik er dan maar moeten bijpakken.


Follow my blog with Bloglovin