Oorbelleken.

Op 18 april liet ik de wereld, of toch het selecte genootschap der Facebookgezellen, weten dat er een man met oorbel (denk glinsterend steentje aka sjiekenbakdiamant) mijn pad had gekruist. 't Is te zeggen: dat kruisen viel eerder onder de categorie 'voorbijrijden'. Na veel gelonk en geclaxonneer had meneer toch door dat deze kortstondige ontmoeting gedoemd was om eenmalig mijn irritatie op te wekken.

En ik dacht dat het bij één oorbelleke zou blijven.

Enkele dagen later wachtte ik op de bus alwaar een bouwvakker, inclusief oorring, spontaan een gesprek probeerde aan te knopen over de wachttijden. Alsof menig man wakker ligt van de stiptheid waarmee de bussen van De Lijn rijden. Dat de bus hier vaak niet op tijd was (welke bus wel?): te vroeg, te laat, gewoon geen doorkomst aan de halte, ... Meneer bleef maar verder zijn ongenoegen uiten. Of hij een auto had? Maar jaat, begot. Een Honda Civic, gepimpt exemplaar. Ideaal om te cruisen, een raceke mee te placeren in de vrije tijd of zich gewoon snel van punt A naar punt B mee te verplaatsen.

Na de babbel met oorbel nr. 2 vroeg ik me af of het voorbestemd was. Of mijn leven zou bestaan uit mannen die rondrijden met opzichtige bolides & die onder humor het uitbrengen van een extra lange gasoprisping verstaan, liefst met nog wat okselscheetjes erbij.

Als het een voorbode is, dan ben ik gedoemd.