Etenstijd!

Ik heb twee meisjes die iedere avond uitkijken naar het avondeten. Vanaf het eerste groentje uit de koelkast wordt gehaald, staan ze beiden als jonge vogeltjes te kraaien. Of het eten nog niet klaar is, dat vraagt de oudste steevast om de 5 minuten. Het woord 'etenstijd!' is nog niet geheel over de lippen gebracht of de hongerige vosjes staan al, met bavet in de hand, de tafel af te speuren. De potten & pannen worden op tafel gezet, de porties uitgedeeld en dan begint het nog maar net.

Terwijl de jongste in sneltempo alle eten probeert binnen te werken, bestudeert de oudste haar bord alsof ze er een verhandeling over moet schrijven. Aan het al dan niet mogen van haar maaltijd gaat een gehele fase van onderzoek vooraf. De maatstaven zijn kleur (aardappelen moeten wel ronde bananen zijn, ze hebben quasi dezelfde kleur) en hokjesdenken ("Huh. *scharrelt eens met het vork tussen haar eten.* Huh?! Ik heb rijst en groenten, maar waar is mijn vlees? *handjes in de zij, afkeurende blik in mijn richting*).

Zo kan ze sinds kort niks meer eten wat groen is omdat de juf zei dat boterhammen met groen erop (aka schimmel) niet bestemd zijn voor consumptie. Chocolade zou dan wel weer heel gezond zijn voor kindermaagjes, mits het de kleur van haar darminhoud weerspiegelt.

Ook of ze nu wel of niet vegetarisch is, speelt haar parten. De eetgewoonten van het dier in kwestie bepalen hier dan weer het vegi-gehalte van haar maaltijd: "Ik ben ook vegitarisj want de koe eet toch alleen maar gras?!". Over het eten van dieren wordt hier namelijk nog steeds niet echt meelevend gedaan. Argumenten als "Iedereen moet toch dood, de dieren ook & dan komen die op mijn bord liggen." zijn dagelijkse kost.

En zo wordt iedere maaltijd alweer een heus avontuur, waar de jongste zich niks aantrekt van het eten en de smaak, zolang de porties maar groot genoeg zijn en de oudste zich een visueel culinair recensent waant, die mij keer op keer dik buist.