Eén jaar ging er voorbij zonder man aan mijn zij (hoera, een rijm!) 's nachts, zonder geprezen avondmalen of compagnons bij horrorfilms die ik niet alleen durf te kijken. Iets wat twee jaar geleden zo ondenkbaar en onmogelijk leek, gebeurt nu dagelijks.
Het moet gezegd worden dat het een moeilijk jaar is geweest. Kersverse alleenstaande ouders die in euforie de straten oplopen om hun blijde boodschap te verkondigen hebben 1) het Grote Woordenboek der Eufemismen vanbuiten geleerd, 2) geleerd hun gevoelens ten allen tijde opzij te schuiven om een happy one man show op te voeren of 3) zich bezondigd aan hallucinogenen. Mezelf kon ik klasseren onder categorie twee mits vanbuiten leren nooit mijn sterkste kant was en mijn brein uit zichzelf al voldoende fantasie ter gedachte brengt. Vele malen had ik liever een toevallige passant aangeklampt om heel mijn verhaal te vertellen, liefst snotterend in de zakdoek die ik van hem/haar kreeg toegestopt. Maar gevoelens tonen is zwakte en zwakte is niet gewenst op momenten dat je er net moet staan.
Ook wanhoop heb ik gekend, op verschillende vlakken. Hoe moet ik in godsnaam de kinderen naar school brengen en van school halen? Hoe combineer ik werk met mijn gezin? Wie zal mij in zijn armen sluiten en de scène op de boeg van de Titanic naspelen? Het gevoel om nooit oprecht graag gezien te worden, hield mij de eerste maanden erg bezig. Sinds mijn eerste vlinders de kop opstaken, ben ik nooit meer dan een maand single geweest. En. nu. een. gans. jaar. *gasp* Ik ben mijn geloof in liefde niet kwijtgeraakt maar heb het even gelaten voor wat het is. Het cliché gaat dat wat je wil, je niet krijgt en omgekeerd. Zo ook bij mij ondervond ik in levende lijve. En dus laat ik alles op zijn beloop gaan, in de hoop ooit voor mijn wettelijke pensioenleeftijd iemand tegen te komen die mijn voorkeur geniet en oprecht is. Niet meer dan dat.
Toch is het niet allemaal negatief. Alhoewel eenoudergezinnen vaak geassocieerd worden met armoede, geef ik toe dat het op financieel vlak voor mij een grote opluchting was. Het eindelijk alleen kunnen beheren van gelden, zonder verantwoording te moeten afleggen, was één van de meest ontlastende zaken die ik heb meegemaakt, op het stoppen van zinloze ruzies en eindeloze leugens na. We zwemmen niet in het geld, zelfs pootje baden is enorm vergezocht, maar we komen rond en dat is het voornaamste. Dat mijn kinderen elke dag gelukkig blijken te zijn, 3 maaltijden, speelgoed en warme kleding hebben, geeft mij meer voldoening dan eender welke man mij ooit zou kunnen geven.
Ik overwon eveneens mijn angst voor spinnen. De spin waar ik twee jaar geleden om stond te roepen, werk ik nu op mijn hand naar buiten. Let wel, dat geldt nog niet voor alle spinnen. Laat ons zeggen dat grote, zwarte en dikke exemplaren mij nog steeds niet van hun schoonheid kunnen overtuigen maar ik krijg ze wel dood, zonder hulp van vrienden of buren. Het vergt soms enorm veel moed om mijn slof op een dik exemplaar neer te zetten, toch is het beter dan te weten dat ze nog rondloopt.
Ook niet te vergeten: vrijheid! Schijnvrijheid met kinderen, maar toch de moeite waard. Kunnen doen wat je wil, geen 'controle' meer, tot 2u 's nachts het leeslichtje naast je bed aanlaten en lezen zonder gemor, de films kijken die je zelf wil zien, het eten koken waar je zelf zin in hebt enz... Mijn overwinning bestond er in de eerste maand na datum een deurmat van Takkie, het hondje van Jip en Janneke, te gaan halen en voor mijn deur te placeren. Ligt er nog steeds & elke keer ik mijn hal betreed, fluistert mijn brein "aha, victory.". Echt waar.
Wat ik geleerd heb uit de voorbije maanden is genoeg stof voor praatgroepen & zelfhulpboeken me dunkt.
Some tips:
- Vraag hulp wanneer je het nodig hebt. Hoe moeilijk het soms is om effectief tot de vraagstelling over te gaan, des te meer opluchting het verschaft wanneer je het wel doet.
- Erken je gevoelens. Erken het gevoel van alleen te zijn. Durf alleen te zijn. Des te meer je jezelf in het begin 24u per dag probeert te omringen me diverse personen, des te moeilijker het valt wanneer je effectief alleen zal zijn. Zijt kwaad, begot, en geef jezelf tijd om alles te verwerken. Vloek en durf te huilen. Voor mijn part in het midden van een ijspiste terwijl menig verliefd koppel hand in hand rond je schaatst.
- Maak tijd voor jezelf. Zelfs dit is na al die tijd nog steeds een groot werkpunt voor me. Ga alleen op pad, ruim 's avonds eens niet op maar geniet van een goed boek, een lange douche/bad of een lekker etentje. Zoek een vaste babysit en ga!
Noot: bij de Gezinsbond vind je fantastische oppassers! Een jaar lidgeld kost 35 EUR. Dit heb je nodig om van hun oppasdienst gebruik te maken. Nadien mail je minstens een week op voorhand naar de verantwoordelijke van de oppasdienst de datum door, het adres, het start- en einduur, de eventuele aanwezigheid van huisdieren en jouw lidnr., waarna zij iemand zoeken die bij jou kan oppassen. Meestal vragen ze ook of het mogelijk is om de oppas terug naar huis te brengen. Je betaalt 4 EUR per uur, wat absoluut geen geld is, en 1,5 EUR verzekering per oppasbeurt.
- In navolging van bovenstaande: beloon jezelf! De meeste alleenstaande ouders geven elke cent die overschiet (sparen niet meegerekend) aan hun kinderen. Nieuwe kleding, nieuw paar schoenen, nieuw speelgoed, en ga zo maar door, tot hun kasten uitpuilen en 4 paar schoenen hebben waar ze helaas volgend seizoen niet meer in geraken. Voor die ene keer: koop dat bloesje dat je leuk vindt. Koop die keukenrobot waar je smoothies mee kan maken die je elke dag fris doen starten. Haal een museumabonnement of volg avondschool. En geniet van een beetje me-time.
- Relativeer.
- Vermijd doemdenken.
- Vergelijk jezelf met niemand (en al zeker niet met televisiepersonages). Andermans relaties zijn echt niet zo rooskleurig dan wat je ziet op Facebook. Vergeet niet dat het hier om momentopnames gaat. De ene moment bakt manlief pannenkoeken in de vorm van hartjes, post vrouwlief een trotse foto van haar gepersonaliseerde pannenkoek en de dag nadien zit ze omwille van een voedselvergiftiging aan haar toilet gekluisterd. Shit happens.
En geloof mij vrij:
Op 18 oktober 2014 ga ik voor een vlag. Waarschijnlijk iets met roze. Ik nodig u nu alvast uit een eerste ontwerp door te sturen en uw agenda vrij te houden.
Oh, dit moest ik lezen! Dank om het te posten bij mijn blog.
BeantwoordenVerwijderenIk herken zo veel... Maar ik zit nog maar 6 maanden ver, en al gaat het vaak best goed en kan ik regelmatig over een opluchting spreken, soms flap ik er ook wel uit dat ik mijn interessante baan wil ruilen voor een gezin, een compleet gezin. Snif!
Wat grappig van Takkie, Ik had dat met een kapstok. Had twee jaar een zijn kop gezeurd om een kapstok op te hangen. Toen hij weg was heb ik een mooie staande kapstok gekocht en in huis gezet, en elke keer als ik mijn jas op hang denk ik: aaaah! :)
Ik reed (per ongeluk, serieus) met mijn auto tegen een paaltje met wat krassen tot gevolg, stapte uit en glimlachte de breedste lach. MIJN AUTO en geen vent die gaat boel maken over zoiets belachelijk als een kras. HA!
BeantwoordenVerwijderen