Het is sindsdien altijd wat zoeken geweest naar wat Phéline tijdens de middagpauze graag naar binnen smikkelt. Sandwiches, bruin tijgerbrood en koude pannenkoeken leken voltreffers. Wit brood, pistolets en boterkoeken keerden steeds onaangeroerd terug. Haar warm eten voorschotelen bood helaas eveneens geen soelaas. Zelfs een soort van Vlaamse Bento werd maar af en toe geapprecieerd. Hopeloos dus.
Omdat wij, ouders, nooit aan al hun culinaire wensen zullen voldoen, besloten de dametjes en heren het heft in eigen handen te nemen en hun boterhammen van tijd tot tijd eens te ruilen voor iets waar ze wel zin in hebben. Positief naar mijn mening. Zo leren ze delen en keuzes maken maar ook de mening van anderen respecteren.
Vandaag had Phéline allemaal haar boterhammetjes opgegeten: 3 sneden met smeerkaas en 3/4de van een Papa Chico-worstje. Althans, dat dacht ik toch. Tot ik de boterhammen van nader bekeek en hagelslag bespeurde op één van de overblijvende korstjes. De boterhammetjes met smeerkaas had ze opgegeten, vertelde ze me, maar de Papa Chico-worst, daar had ze écht geen zin in. Dus had ze geruild.
Mijn dochter had haar Papa Chico-worst geruild met een Marokkaans jongentje voor een boterhammetje met hagelslag. Varkensvlees aan een islamitisch jongetje. Ik zag mij de colère van alle islamitische ouders op de nek halen door een dochter en haar klasgenootje vol met goede bedoelingen. En plots vond ik dat ruilen met onderlinge toestemming toch niet echt meer zo'n tof idee.
(Papa Chico-worst bevat, na veel Google-opzoekwerk, enkel kalfsvlees. Dag paniek. Ruil maar verder, kinderen!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten