Ofschoon de oudste, niet gedoopt, wel gelovig is. Althans, toch iets dat er voor zou moeten doorgaan.
Al maandenlang worstel ik mezelf in de knoop met de vraag of ik mijn dochters zou moeten dopen.
Het begon allemaal toen de oudste met haar meme voor bij een kerk reed. Bovenop die kerk staat een groot Mariabeeld waar Phéline uit het niets "Maria!" naar riep toen ze dit zag. Daarna vertelde ze tegen de meme over Maria, die de moeder van Jeuzuus was en sindsdien lijkt het alsof we een vrouwelijke reïncarnatie van de Messias in huis hebben. Waar ik tot voor kort het exclusieve moederschap over mijn dochters claimde, moet ik nu plaats maken voor Maria, die de moeder is van alle mensen op de wereld. Ieder kruis staat nu symbool voor Jezus en ook bijbelverhalen heb ik al meer verteld dan me lief is. Tot hiertoe leek mijn dochter zeer geïnteresseerd in alles omtrent het christelijke geloof. Omdat ik ervan uitga dat mijn kind interesses mag tonen in dingen die haar stimuleren of inspireren, liet ik haar doen.
Gisteravond overliepen we haar schoolkalender voor deze week waar 'voorbereiding communie' stond vermeld. Wat wil 'communie' zeggen, vroeg ik haar. "Collumie, dat is als ge naar de kerk gaat in mooie kleren om te zingen voor Jeuzuus. Da's een groot feest. Ik ben nog nooit in een kerk geweest. Ik wil een paard dan. Wanneer is mijn collumie? ", zei mijn dochter. Ze had blijkbaar al gehoord over dat fameuze woord. Ergens vond ik het spijtig om te moeten antwoorden dat ze aan de communie niet mee zou doen omdat ze niet gedoopt was. Argumenten zouden kunnen geweest zijn dat iedereen dat doet, dat ze geen paard zou krijgen, een feest of mooie kleding om te vieren. Maar ze antwoordde dat Jezus dan boos op haar zou zijn, als ze haar communie niet mocht doen. Misschien zou Jezus haar dan niet graag zien, wat toch wel beangstigend werkt want hij hoort toch van iedereen te houden?
Zie hier dus mijn tweestrijd tussen mezelf en de verwachtingen van mijn dochter. Vanuit mijn perspectief vind ik geloof iets persoonlijks. Ik geloof in een zeer beperkte mate in iets, al kan ik niet definiëren wat het is. Een God met een lange baard die vanop een wolk beslist wie er vandaag sterft en wie er geboren wordt, lijkt mij complete waanzin. Omdat mijn opvoeding zich situeerde onder een "God ziet mij. Hier vloekt men niet." vind ik het logisch dat mijn geloof aanleunt tegen het christelijke. Maar kan ik verwachten dat mijn kind dat zich nu compleet laat opgaan in het Christendom binnenkort niet hetzelfde doet met pakweg het Boeddhisme?
Om ook mijn kinderen die in zonde verwekt zijn (niet tijdens een huwelijk & dan nog eens ouders hebben die uit elkaar zijn) boven een doopvont te hangen, vind ik een beetje hypocriet. Maakt dit hen voor de Kerk dan een minder grote zonde dan ze nu zijn? Eveneens de spanningen die er nu hangen (en schijnbaar altijd geweest zijn) rond geloof maakt mijn keuze voor haar er niet makkelijker op. Religion kills is spijtig genoeg elke dag nog steeds voor vele mensen de harde waarheid.
De kernvraag lijkt: kan en mag je geloven zonder gedoopt te zijn? Mag mijn ongedoopte dochter haar bewondering in Jezus van de daken blijven schreeuwen? Mag ze bij ieder dier nog zeggen "door God gemaakt" om dan iets te mompelen over vissen en broden. Evident lijkt het mij, voor de Kerk lijkt dit minder vanzelfsprekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten