26/01/2014

Lezen: ik gaf Natte Dozen van Marnix Peeters al even op. Intussen ben ik al even verdiept in eentje van Milan Kundera, nl. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Lectuur die me aanzet tot denken, wat uiteindelijk ook wel nog eens mag gebeuren.

Luisteren naar: Strong van London Grammar, eentje om bij weg te dromen.

Mezelf verbazen over: de bemoedigende berichtjes die ik de voorbije dag kreeg van mensen waarvan ik het helemaal niet had verwacht na mijn gevoelsuiting op Facebook. Veeleer krijgen we daar ieders perfecte kant te zien, al ben ik daar niet zo'n voorstander van. Dingen die ik echt belangrijk & privé vind, komen er niet op, al lijkt het wel alsof ik enorm veel van mezelf blootgeef. Van mij mag iedereen weten hoe gelukkig ik me op bepaalde momenten voel & wanneer het niet zo minder gaat. Niet zo minder is op dit moment een zeer mooi eufemisme.

Gisteren besloot ik iets te doen wat ik nooit doe op een zaterdag. Iets wat me, raar genoeg gezien de omstandigheden, enorm tot rust deed komen. Een moment zonder rinkelende telefoons, stofzuigergeluiden, dictaat, huilende/ruziënde/zeurende kinderen maar enkel stilte, kalmte, rust. Toen ik die cocoon (als men dat al zo kon noemen) verliet na enkele uren, was het alsof de zeepbel waarin ik al jaren leefde kapot werd geprikt. Het stond me ineens voor de ogen dat dit het was. Dit is mijn leven. Ik val te definiëren als 'moeder van ...', 'secretaresse van ...' en daarmee eindigt het. Als ik geluk heb, word ik ooit wel nog eens 'vriendin van...' maar daar stopt het. Vrij triestig voor iemand die als 18-jarige met emmers ambitie de middelbare school verliet & daarom een baan weigerde voor een identieke functie (op een ander kantoor) die ik nu uitoefen. Die emmers sleep ik na al die jaren nog mee, maar in de praktijk zal er nooit iets omgezet worden. Ik haalde immers reeds het onderste uit de kan als 'moeder van', waar hetzelfde geldt voor mijn job. Waar ik vroeger boeken/cursussen volledig uitploos om mijn kennisvlak zoveel mogelijk te verbreden, lijkt het nu enkel voor triviaal materiaal weggelegd. Mijn kennis, of tenminste bereidheid tot het verwerven van meer, doet er niet meer toe. Het enige wat ik moet kunnen zijn huishoudelijke taken & het verzorgen/entertainen van de kinderen. Zeer pijnlijk.

Na een kleine dag huilen lijkt het alweer relativeerbaar, dankzij al die kleine, lieve berichtjes, waarin mensen zeggen waarom zij mij anders zien dan wat ik denk. En daar ben ik enorm dankbaar voor!

Blij met: mijn aankomende rijlessen! Eindelijk begint dat rijbewijs in zicht te komen.