Ik wandelde 10 minuten te laat, zoals het mij betaamt, de speelplaats op. In mijn ooghoeken zag ik het komende gespreksonderwerp haar fiets opzij zetten om naar de cavia's verderop te gaan kijken. Ze struikelde over een steentje & zette het op een huilen. Bebloede knietjes, geschaafde handjes, bittere tranen; dat soort drama's. Nadat ik haar zo goed als mogelijk had getroost zonder Dora-pleisters op haar schaafwondjes te kleven, ging ik naar de turnzaal om mij op een bankje te zetten.
Daar zat ik dan: te laat, zenuwachtig, met mijn haar in de war, ongemakkelijk schuifelend van de ene kant naar de andere. De jongste zat voor mij in de buggy, onstuimig als altijd. Ze ondernam pogingen om aan die verdomde gespjes onderuit te komen. Ik probeerde haar te sussen maar besefte dat ik haar enige susmiddel, zijnde een fopspeen, twee weken geleden 'per ongeluk' was kwijtgespeeld. Ik nam haar rendierknuffel & speelde poppenkast tot de juf mij bij haar riep. Wat kan een mens anders nog doen om een 2-jarige een beetje rustig te houden? Mijn hoofd zong rustig "je faalt weer" verder.
"Over uw dochter kan ik niets dan goede dingen zeggen. Ze is assertief & zelfstandig, maar niet te overdreven, wat het voor haar soms wat moeilijk maakt om in de groep te spreken. Dat vormt op zich wel geen probleem. Ze is intelligent & bezit een woordenschat waar een 9-jarige nog van kan leren. Qua motoriek zit alles prima. Ze kan zelfs al woordjes in blokletters schrijven, weet ge dat? (de jongste trekt hier de kap van de buggy over haar hoofd & wil deze niet meer omhoog doen. Nonde.) Ze is niet van de sportiefste, maar we krijgen ze mee tijdens de turnlessen dus da's voldoende. Ik zou nog 10 minuten alles kunnen herhalen. Maar laten we nekeer van onderwerp veranderen. Laten we het nekeer over u hebben", zei ze.
Ik wandelde exact 10 minuten later buiten met tranen in de ogen & een gevoel van opluchting dat geen mens mij ooit nog kan bezorgen. Overladen worden met complimenten over uw eenouderschap, uw karakter & de manier waarop ge uw kinderen opvoedt, komende van de laatste persoon op aarde waarvan ge dacht dat die u daarmee zou complimenteren; dat doet deugd. De donkere kringen onder mijn ogen of mijn signature geeuw vanaf 12u 's middags bleken in het niets af met de gedachte dat - voor mij - volstrekte vreemden zeggen dat het goed gaat met mijn kinderen & dat ik daar best wel trots op mag zijn. Uiteindelijk is het dat allemaal waard.
( Een uur later complimenteerde de oudste mij ook: "jouw navel is zoooo groot dat er wel honderdenvijf zandmannetjes in kunnen wonen". De jongste leerde het woord 'thuis' begrijpen. Dat dus, is het allemaal waard. )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten