#erisnietsmismetmijnlichaam

In het midden van de zomervakantie werd ik uitgenodigd voor een barbecue bij vrienden die ik al maanden niet meer had gezien. 't Was schoon weer dus ik deed mijn kinderen hun badpakjes aan maar liet dat van mij wijselijk thuis. De gedachte alleen al dat ik mij in badpak zou moeten hijsen, deed mij huiveren. Ik zag mezelf als walvis in dat zwembad rondzwemmen, wachtend tot één van de kinderen mij zou proberen harpoeneren (damn you, Whale Wars) & ik tijdens een ontsnappingspoging heel dat zwembad ten gronde zou richten (wellicht met een borst dat ondertussen uit dat badpak hing). Ik verkoos dus om cocktails te drinken langs de zijlijn, in de hoop dat ik daarin mijn plezier kon vinden.

De kinderen waren al even aan het ploeteren toen mijn vriendin kwam vragen of ik echt van haar geen bikini wou lenen. Ondertussen merkte ik op dat ze ook al in badkleding was gehuld. Op dat moment was ik blijkbaar de enige die nog van top tot teen was bedekt met textiel. Crap. Ik wist ze vriendelijk af te wimpelen want afwimpelen, da's toevallig één van mijn specialiteiten (dixit Octaaf De Bolle). Haar lief stond aan de bbq naar haar lonken - ik merkte dat op vanuit mijn ooghoeken - toen het me opviel met wat een geweldig lichaam mijn vriendin voor mij stond. Ik maakte een terecht compliment terwijl ze leek te speuren naar enig sarcasme in mijn opmerking. Er gingen maar 3 gedachten door mijn hoofd op dat moment: 1) "Godverdomme, Stephanie. Waarom hebt gij zo geen lichaam? 2 kinderen, ongeveer dezelfde grootte, hoe is het toch mogelijk dat het met u zo is gesteld?", 2) "Negeer die navelpiercing of ge krijgt buikpijn.", 3) "Als ik ooit een lief heb, dan moet hij ook constant naar mij kijken alsof hij mij wil bespringen.".

Toen ik naar huis ging met een lichte indigestie dacht ik na over ons voorbije etentje. Het was zolang geleden dat ik haar had gezien. Haar dieet- en sportverhalen had ik gevolgd via Facebook of Instagram, maar geen foto had ooit weergeven hoezeer ze in realiteit was veranderd. Mijn vriendin, die nog niet zolang geleden in niets leek te geloven, zag er stralend uit. Drie schone, lieve kinderen, een tof & attent lief, een huis (dat interieur!) dat Pinterest-waardig is. Bovenop dat alles lijk ik nog een tiener die iedere ochtend jeugdpuistjes telt terwijl zij er zo ontzettend volwassen uitziet. Rust uitstralend, matuur, gevoel voor stijl en knap. De gelukkigste vrouw ter wereld, I guess.

Deze ochtend was dit het eerste wat in mijn ogen sprong. Een gedurfde foto, een bijhorend verhaal. Mijn vriendin, de wonderschone, die met het lijf waarvan ik nog steeds wou dat ik het had, zette haar verhaal op het internet. Een verhaal over de strijd die ze voerde tegen haar gewicht (en nog steeds voert), over wat anderen van haar dachten. Schrijnend, maar ook ergens bemoedigend. 't Is bewonderenswaardig hoe iemand die zo gepest werd met haar uiterlijk het aandurft om voor een camera te poseren in haar blootje, met enkel wat Photoshoplijntjes op haar lichaam gemarkeerd.

U kan haar verhaal lezen op http://erisnietsmismetmijnlichaam.tumblr.com/ .
Ik kan het u alleen maar aanraden.