Waar het hart van vol is & een politieke mening nooit veraf is.

Ik zit nooit verlegen om een mening over de politieke gebeurtenissen doch ik probeerde mij in te houden toen ik meneer Bourgeois zijn Septemberverklaring zag geven op tv. Bij deze kan ik u zeggen dat ik gefaald heb in mijn oorspronkelijke bedoeling. Ik was misnoegd omwille van de vele besparingen. Of eerder: ik was misnoegd omdat de vele besparingen enkel op de spreekwoordelijke kap van de jongere generatie gebeurden, of het meeste bij ons zullen doorwegen. Solidariteit, is dat niet iets wat enkel mag gebruikt worden wanneer iedereen zijn steentje moet bijdragen?

Mijn generatie wordt het hardst getroffen. Wij starten nog maar net op de arbeidsmarkt, met lage lonen als gevolg, zetten kinderen op de wereld en willen vertrekken uit onze huurwoningen om een intrek te nemen in koopwoningen. Momenteel nemen we met z'n allen afscheid van de woonbonus, net zoals er in het verleden afscheid werd genomen van diverse woon- en bouwgerelateerde subsidies, en krijgen in ruil een verhoging van de kinderopvangtarieven, verdubbeling van de zorgverzekering, hogere waterzuiveringsbijdragen en een kinderbijslag die niet meer geïndexeerd wordt. "We hebben de belastingen niet verhoogd.", beweert men. Da's juist, maar ge hebt er zonet wel een equivalent in de vorm van extra kosten aan toegevoegd.

Dat de kinderbijslag niet wordt geïndexeerd doet mij niets. Zoals Bourgeois zei (en we zullen hem hierbij maar beter op zijn woord geloven) wordt de besparing opnieuw geïnvesteerd in het kinderbijslagstelsel van zodra dit wordt hervormd. Dat de bijdrage voor de zorgverzekering wordt verdubbeld om zo het tekort in de gehandicaptensector weg te werken, raakt eveneens mijn koude kleren. Alles voor de solidariteit. Als het mij 25 EUR per jaar kost om daarmee het structurele probleem in die sector langzaam te laten verdwijnen, dan geef ik ze met plezier.

Maar als ik dan zie dat de bijdrage voor kinderopvang alweer wordt verhoogd en dat terwijl er in de kinderopvang steeds meer wordt beknibbeld en er steeds meer sprake is van regelnichterij zodat het voor beginnende crèches (alsook bestaande!) steeds moeilijker wordt om te blijven bestaan, dan komen mijn haren een beetje recht te staan. Als ik letterlijk in de Septemberverklaring lees dat er alweer van het onderwijs 'een inspanning' wordt gevraagd, wat mijns inziens een van de posten is waar men best in blijft investeren, begin ik helemaal te steigeren. Er wordt aangekondigd dat men zal moderniseren en hervormen in dit departement, maar met welk geld zoekt men dit te doen? Vrij contradictorisch, me dunkt.

Hoe men het ook draait of keert: wij (spontaan komt in mij het woord 'plebs' op) zijn degene die het hardst in onze portemonnee moeten tasten. Ik hoor al sinds mijn kindertijd dat er altijd gekeken wordt naar de 'gewone werkmens' wanneer er moet bespaard worden. Wanneer wordt er eens tijd gemaakt voor een echte 'kracht van verandering'?

Als u tijd, en goesting heeft uiteraard, verzoek ik u eens te kijken naar Hart boven Hard, kwestie van nekeer te lezen hoe het ook allemaal anders kan. Om te zien dat, mocht u net als mij zo misnoegd zijn, u niet alleen bent.