As happy as can be.

Ik denk, net zoals iedereen, al een lange tijd na over wat mij gelukkig maakt. Zit geluk wel degelijk in kleine dingen of zijn er grotere gebeurtenissen voor nodig, zoals de geboorte van een kind, om wel degelijk iets fundamenteels bij mij los te maken?

Ik dacht een lange tijd dat geluk voor mij een relatie was. Eentje waarin ik iedere dag mijn uiterste best deed om de meest sublieme versie van mezelf te geven, maar uiteindelijk toch steeds dieper terecht kwam in een soort schijn-gelukkig zijn. Voor de buitenwereld de traditionele happy huisvrouw spelen, terwijl tussen die vier muren meer tranen werden gehuild & wanhoopskreten werden geslaakt dan in de gemiddelde huiskamer. "Als ge u gelukkig gedraagt, zult ge dat vanzelf wel worden" - dat was dus een manier die voor mij niet werkte zoals vooropgesteld.

Nadat ik 2 jaar geleden single werd, zocht ik geluk in kleinere dingen. Een goed boek, een proper huis, lekker lange douche, verse bloemen op mijn keukentafel en dergelijke. Ik kan niet ontkennen dat deze een goed gevoel bij me naar boven brachten, wat eerder kon gecategoriseerd worden onder totale ontspanning dan onder geluk maar toch. Het leek mij in ieder geval moeilijk om dat intense geluk te evenaren dat ik voelde wanneer ik bijvoorbeeld een pasgeboren Fiore in haar park zag indommelen.

Vorige week vrijdag overviel het mij voor de eerste keer in een lange tijd. Het lief maakte pizzadeeg. Fiore had naast hem plaatsgenomen  Hij wreef zijn vinger in de bloem & plantte die daarna plagerig op haar neus, waarbij ze zich iedere keer met een verrukt lachje wegdraaide. Het zette mijn haren recht, beroerde iedere vezel in mijn lijf. Het maakte een geruststellend, euforisch gevoel in me los, eentje dat ik al jaren niet meer had gevoeld. Ik nam mijn gsm & legde het moment vast. Geen filter, geen bijwerkingskes - niks.

Omdat één beeld soms meer zegt dan duizend woorden.

Omdat dit beeld voor mij meer zegt dan wat ik ooit in woorden zou kunnen uitdrukken.