Aan de kattige vrouwen onder ons.

Vrouwen die de talenten van soortgenoten becommentariëren in de meest verwerpelijke zin van het woord; ik zal het nooit begrijpen. Eerlijkheidshalve dien ik toe te geven dat dat één van mijn favoriete bezigheden was in mijn tienerjaren, maar soms moet je peilen naar de meerwaarde van dat gedrag, om dan nuchter te constateren dat deze zowaar nihil is.

Ik volg bijvoorbeeld enorm veel naaiblogs. Oontje, Emma en Mona, by Eva Maria, leven met Liv, zijn een paar van mijn vast gevolgde blogs. Op Instagram vergaap ik mij graag aan moois dat Liesbeth maakt. Qua contradictie kan dat tellen. Een klungelige vrouw die dagelijks nog steeds met veel moeite haar veters strikt, volgt blogs waar kunstige vrouwen gehele jassen in elkaar fabriceren. Waar ik mede-onhandigen hoor vitten over kleurpatronen die niet bij elkaar zouden passen, bewonder ik stuk voor stuk de plaatjes. Ik slaak dikwijls een diepe zucht. Toegegeven: ik voel dan een beetje frustratie wanneer ik 'hoe schoon' in de commentbox typ, maar behoud immer het respect voor de ander die zo'n ooglijke dingen kan maken. Mocht iedereen mijn onhandigheid delen, dan liepen we allemaal zonder kleding rond, stond er niets recht in deze wereld & leek ons haar met de heggenschaar afgeknipt.

Wat ik hiermee probeer duidelijk te maken is eigenlijk vrij simpel. Laten we met z'n allen (ja, ik heb het ook tegen jou, soortgenoot die deze ochtend vertelde over die schoonheidsspecialiste die bij zichzelf nog geen 'lijntje' kon zetten) een beetje minder kattig zijn. Een tikkeltje meer bewondering hebben voor iemand anders, zonder een manier te zoeken waarop hun talenten opeens niet zo goed meer lijken. Iedereen heeft zijn eigen vaardigheden, zelfs onbeholpen ondergetekende. The world needs more positive people.