vrijdag 14 november 2014

2 jaar onafhankelijkheid.

Ik sprak onlangs met mijn lief over mijn tweede jaar onafhankelijkheid en het daarbij bijhorende cafébezoek ter viering. Hij mocht mee, gewoon, om te herdenken dat ik een tweede jaar geheel onafhankelijk ben. "Ik wil eigenlijk niet dat je zoiets gaat vieren", zei hij tegen me, waarop ik ontzet aan het keukeneiland achterbleef.

"Waarom niet? Het is toch mijn eigen keuze wat ik wel of niet wil vieren.", antwoordde ik hem ietwat bitsig. Ik had het gevoel alsof mijn 2de jaar onafhankelijkheid opeens werd weggeveegd omwille van een nieuwe relatie. Mijn eigenste mijlpaal. Dat terwijl ik op sommige momenten nog steeds het gevoel moet hebben dat ik een onafhankelijk en sterk individu ben die het allemaal alleen aankan. Hij vertelde me dat hij het niet prettig vond dat ik het einde van een relatie herdacht, of dat hij het niet leuk vond dat ik mezelf als onafhankelijk wou zien terwijl ik wel in een relatie, pril doch bestaande, zat. De manier waarop hij alles rustig omschreef, met zijn hand in mijn schoot, deed me realiseren dat ik misschien wel iets te ver ging. De herdenking van het einde van een uiterst ellendige relatie is één ding, maar om dan van de daken te gaan roepen dat ik 2 jaar onafhankelijk ben... Nu ja, dat was er misschien wat over.

Ik liet de onafhankelijkheid, de bevrijding, voor wat het was. Ik nam mezelf voor om er nooit meer zo expliciet op terug te komen.

Enkele weken geleden las ik deze blogpost van Prinses op de kikkererwt met de titel 'Genant maar voorbij'.
Ik verwachtte me aan een ludiek stukje, iets over een bus en een ladder in een nylonkous ofzo, maar wat ik las was zo herkenbaar. Het einde van een relatie, hoe ellendig die bij mij ook was, betekende het begin van een lange weg. In het begin voelde ik me zo alleen met mijn gevoelens, zo kwaad en ontzettend onbegrepen. Iedereen sprak de cliché quotes als "genoeg vissen in de zee" en "ge vindt wel snel een ander" maar niemand leek mij echt te snappen. Machteloos. Alleen. Toen ik die post las, voelde ik de nood om te reageren. Om te zeggen van "hé, gij zijt echt niet alleen! Er zijn genoeg mensen die weten hoe dat voelt." omdat er toen niemand mij echt leek te snappen. Gelukkig kon ik terugkoppelen aan een blogpost die ik een jaar eerder schreef, ergens tussen euforie en zwarte bodems. Het wordt dus echt wel beter, pinky promise.

Met de post van Prinses op de kikkererwt in het achterhoofd besloot ik kleinschalig toch mijn 2de jaar onafhankelijkheid te vieren. Niet onafhankelijk op relationeel vlak, eerder de verlossing van al mijn doodongelukkige jaren. Ik besloot voor even enorm te genieten. Ik genoot ervan toen ik de haren van mijn kinderen inzeepte en zachtjes hun hoofdhuid masseerde. Phéline zei: "Ooooh, mama, da's heerlijk hoe jij mijn hersenens wrijft.". Fiore vond dat het wat te lang duurde en vroeg snel om de haartjes te soelen. Daarna lag ik een heel uur te weken in bad, met theelichtjes op de rand en een aangrijpend boek in de handen. Ik ging extra vroeg naar bed, viel direct in slaap en werd 's ochtends wakker van trippelende kindervoetjes op het parket met een warme omhelzing rond mijn middel.

Het werd dus echt beter. Of zoals ik ergens las: be patient. Sometimes you have to go through the worst to get the best.




1 opmerking: