Mijn leven zit in dozen. Ik word er wat weemoedig van. Nadat mijn intrek bij den boyfriend werkelijkheid werd, moest ik afscheid nemen van mijn huis dat ik zo hard had gekoesterd. Het huis waar ik met de vroedvrouw over een poedelnaakt Fioortje, die kirrend op de verzorgingstafel lag, hing omdat haar naveltje bleef ontsteken & ik teneinde raad was. Het huis dat ik gevuld heb met ellendig veel tranen, maar waar mijn mondhoeken van de voordeur naar de achterdeur hebben gelachen. Daar waar ik mijn kinderen zag opgroeien & 's nachts op muizenvoetjes naar mijn kamer hoorde trippelen. Mijn huis, cheap as hell ingericht maar geheel van mij. Mijn nieuw aangekochte bed, dat ik als het ultieme teken van vernieuwing en onafhankelijkheid zag, staat nu - uit elkaar gevezen - in de garage. Ik nam mijn intrek in een geheel bemeubeld huis, zonder enige persoonlijke toets van mij. Geen tweedehands Ikea berkenfineer meubelen meer, geen retro of kitsch meer. It's all gone. Het doet me pijn. Ik ben eerlijk.

Het doet me nadenken.

Ik voel mezelf alweer wegroesten in gewoontes. Het gaat te simpel, het gaat te makkelijk, het gaat te snel ofschoon er helemaal geen tijdsbesef meer lijkt te zijn, die overgang. Waar ik een half jaar geleden nog met de vuist op tafel sloeg, voel ik alweer passies, voornemens, een eigen wil wegebben. Een leven in een stad waar je niemand kent equals een leven aan sociaal isolement. Het met twee volwassenen moeten inrichten is een constante balans zoeken tussen symbiose en parasitisme. Of eentje tussen kinderen, werk, huishouden, partners en jezelf. Niemand had gezegd dat het zo moeilijk ging. Niemand had gezegd dat je het samenwonen ooit zou kunnen afleren.

De gewoontes van het alleenstaande leven, de zelfstandigheid en de vrijheid, zitten in mijn gedachten en handelingen ingebakken. Het is puur egoïsme, extreme zelfredzaamheid, vreselijke impulsiviteit. Een rauw gevoel. Ik probeer te balanceren maar helaas. Ik twijfel of ik de parasitaire component ben, of eerder de lijdende.

Het was zo onwezenlijk naïef te denken dat het met twee makkelijker ging gaan dan alleen.


(Desondanks het bovenstaande gaat alles vlot in mijn relatie. Nog steeds ben ik in het bezit van den best boyfriend ever, al doet hij nu wat minder zijn best om 's avonds niet in te dutten in de zetel. ;-))