And I would walk 500 miles.

Ik heb echt gefaald in alle sporten die ik ooit probeerde. Gebrek aan zelfdiscipline is helaas de grootste boosdoener geweest, maar sinds ik kinderen heb, knelt daar ook het schoentje. Het is allemaal zeer schoon om 's avonds naar het fitnesscentrum te trekken maar, waar laat ge uw kinderen? Mijn lief werkt 's avonds meestal vrij laat en laten mijn bloedjes nu net iets te klein zijn om al enkele uurtjes alleen te laten.

Ik vond mijn heil in wandelen. Meer wandelen dan voordien, minder occasioneel maar meer stappengericht. En, met het wandelen kon ik mijn kinderen gerust meenemen op momenten dat ik anders het huis niet uit kon om te sporten. Wanneer ze geen zin hadden, zorgde ik voor tochtjes met de fiets of bond hun skates om de voeten. Of we gingen wandelen met een vriendin, die op haar beurt haar hond telkens meenam. Die beslissingen deden eventuele pruillipjes als sneeuw voor de zon verdwijnen. Gelukkig ben ik gezegend met een paar kinderen met goeie stappersbenen. In Stockholm stapten ze maar liefst dagelijks rond de 15 km zonder zeuren. Ik kon het haast zelf niet geloven.

Onderstaande foto's werden genomen tijdens wandeltochten (of -jes) door Hof ter Saksen, de Barelhoeve, de Clingse bossen of tijdens een random wandeltochtje.

Iconische ale kom, gooi nekeer wat blaadjes in de lucht-foto's zijn duidelijk enkel voor professionele fotografen weggelegd. Niettemin hadden ze wel veel plezier.

Een paar minuten na deze foto werden we achtervolgd door een bende zéér boze ganzen. Ik herhaal: zéér boze ganzen. Ik kon trots mijn angst voor ganzen vlotjes doorgeven aan mijn kroost. De verderzetting van een deel van mijn sentimenteel erfgoed werd bij deze gegarandeerd.

De enige man van onze vierkoppige kroost kan met het nodige spierballengerol toch zijn mannetje staan.

En ah, last but not least: schatten uit het bos. Wanneer mijn kinderen in het bos lopen, hebben ze iets weg van verzamelaars tijdens de oertijd. Mocht ik niet over een geweldig stemgeluid beschikt hebben, dan had mijn kroost zich waarschijnlijk al gehalveerd door het eten van zwammen en giftige besjes. Of veren, dat ook. Ik ben trouwens de regel gaan invoeren van "wat ge in het bos vindt, blijft in het bos". Het is niet altijd plezant om tijdens het rijden opeens "Oh kijk mama, een klein schattig spinnetje in mijn bolster" te horen en opeens een babytarantula over uw dashbord te zien springen.