Some guys have all the luck.

Source

Ik heb u dat al eens uitgelegd een tijdje geleden. Dat leven van mij, dat gaat niet zoals gepland. Maar het loopt en het stokt en het valt, zoals dat bij u ook wel zal zijn. Net zoals dat bij mijn vrienden gaat trouwens. Want, in mijn kleine vriendschappelijke cirkel gaat iedereen aan voortplanting doen. En funderingen leggen, zo die waarbij ge over 30 jaar rond de kerstboom kunt zitten op zelfgekozen tegels met mogelijke kleinkinderen, gevulde pampers en reflux incluis, op de schoot. Of de connemara doen. Servietten in de lucht, laat de witte duiven vliegen en pas de naam bij de deurbel aan naar 'fam. *insert achternaam manspersoon*'. 

Ik post intussen op mijn facebook gigahilarische tekstjes over vrienden die een leven uitbouwen en ik die dingen wil bakken zonder dik te worden (mission sowieso not accomplished). Mijn inner 8-jarige kijkt al wat triestig toe, Barbie-rollenspel in het achterhoofd, van "kind, hadden wij niet afgesproken dat uw leven nu wel al schoon in elkaar zou zitten?". En jazeker. Elke dag slaak ik een diepe zucht omdat ik nog steeds niet kan spreken over 'mijn man' maar wel over 'mijn lief'. Bij 'mijn lief' voel ik me soms een beetje een cougar die desperate haar jeugdigheid vastklampt door tieneruitdrukkingen te gebruiken. Het is in ieder geval wel beter dan 'partner', dat de relatie wat zakelijk benadert en eventueel openstaat voor wat vrije interacties, schoon afgesproken via Ashley Madison. In ieder geval, die ringvinger van mij blijft leeg. Ik probeer tevens mijn hormonen onder controle te houden, die alsnog in overdrive gaan en Spongebobgewijs "ik ben er klaar voor! Ik ben er klaar voor!" scanderen bij de gedachte aan een gevulde baarmoeder. Twee kinderen en nog steeds niet content, seriously. En alsof dat nog niet genoeg was, hunker ik ook nog naar mijn eigen gekozen tegels (of cementvloer, ik doe niet moeilijk). Zo een vloer waar mijn kinders goeie herinneringen aan hebben en waar generaties zich op thuisvoelen.

Ik week natuurlijk wel een beetje af van mijn Barbie-rollenspel. Uiteraard moet mijn toekomstige geen kale Actionman zijn met Van Laere als achternaam. Ik moest ook niet perse een dierenarts worden met een voorliefde voor kleine beige puppy's en zwanger worden van tweelingen. Dat zijn zo dingen die ik met plezier van mijn lijst schrapte. Maar zo dat gezin in al zijn traditionele vormen, zo simpel en doorsnee als het maar kan zijn, daar smelt ik nog steeds voor.

Daar smelten mijn vriendinnen dus ook voor. Ge kunt ze natuurlijk geen ongelijk geven. 
Maar terwijl mijn ene vriendin geconfronteerd werd met een shitload aan jaloezie omdat ze in haar eentje een huis kocht en daardoor kostbare vriendschappen zag stranden, lukte het mijn andere vriendin niet om snel zwanger te worden. Een ander exemplaar zit nog steeds opgescheept met een cheating boyfriend, en andere met eindeloze verbouwperikelen, waar eindelijk licht in de tunnel tevoorschijn komt. Maar stuk voor stuk hebben ze iets wat een ander niet heeft. Geen enkele heeft het voltooide gevoel alsof al hun levensdoelen vervuld werden. De één heeft een interieur en relatie uit de boekskes, de andere kinderen en een bouwgrond, of een job om voor te moorden, of een bankrekening die al dat online shoppen trekt. En waarom zouden we daarvoor een afgunstige blik op hun levens moeten werpen? Da's zo zotjes. We ploeteren allemaal.

Some guys have all the luck, in welk opzicht ge dat bekijkt. Rest ons enkel dankbaar te zijn voor hetgeen we al hebben en die pollekes te kussen. De rest komt wel in orde. Al was 't maar in onze dromen. En terwijl ge bezig zijt om zoveel te hopen voor uzelf, gunt een ander ook wat geluk. Dat maakt de wereld zoveel schoner.