maandag 17 oktober 2016

Deze middag haalde ik mijn jongste dochter van school. Een stuk, want de grootste vertrok deze ochtend op boerderijklassen. De speelplaats lag er akelig stil bij. Ik babbelde nog even met wat andere moeders. Ik keek niet op mijn horloge, niet naar mijn gsm, maar naar mijn dochter die bovenop een klimrek zat te giechelen.

Onderweg naar huis koos ze zelf de muziek en mocht ze co-piloot zijn. "Links, ahnee, recht" en oeps, net te laat. Ik sloeg opzettelijk de (verkeerde) straat in die ze eerst aangaf, waarna ze met haar vingertje op het scherm van het gps-toestel zocht hoe ze zo snel mogelijk bij de vlag (aka ons huis) kon geraken. We reden een gigantisch grote omweg, maar we zagen gebouwen, mensen en dieren ("was dat nu een fleesmuis?") die we anders niet zouden gezien hebben.

Ik maakte zelf avondeten, wat rijst met homemade appelmoes en een dinoburger. Zij dekte de tafel met de benodigdheden die ik had klaargelegd, ik liet de appelmoes overkoken in de microgolfoven. Ze voegde ook één ding dat ik niet had klaargezet: een theelichthouder. Ze deed er een theelichtje in en vroeg of ik het wou aansteken. "Hihi, da's wel veel te gezellig he?"
"Jij hebt wel je best gedaan, mama. Ik ben fier op jou!", zei ze met haar mond vol dinoburger. Het kind dacht waarschijnlijk dat ik een hele middag bezig was geweest met het vormgeven van een hamburger zodat zij van een T-rex kon smullen maar he, 't kon haar maar smaken. Ze at alles op zonder gemor, zelfs haar appelmoes!

We gingen samen in bad. Ze vertelde verhaaltjes en ik moest raden of ze echt waren gebeurd. Soms verzon ze een verhaaltje en riep ik "verzonnen!" terwijl ze bleef volhouden dat het echt gebeurd was. (Als iemand van jullie ooit hoort dat wij een egel hebben opgegeten omdat ie lijkt op een vogelnestje: that dit not happen.) Haar pyjama hing op de verwarming. Toen ze die aantrok klonk er een gelukzalige zucht.

Onderweg naar bed nam ik haar op mijn arm. Ik stopte mijn neus in haar versgewassen haren en snoof de geur van de shampoo op. Ik hield ze zo stevig vast dat ik dacht dat ze in twee zou breken als ik mijn greep nog iets steviger aanvatte. Maar dat deed ze niet. Ze legde haar hoofd op mijn schouder. Tijdens het verhaaltje zei ze: "Nu was een leuke dag. Wij zijn nu echt dikke vrienden. Gaan we dat morgen opnieuw doen?". Het was een zin die mij de hemel inprees, maar ook de hel aanduidde.

In mijn hoofd klinkt al enkele dagen dezelfde boodschap. Kan ik het maken om, als moeder van twee kinderen, de ellendige lange rust te nemen die mijn huisarts me aanbeveelt? Kan ik het maken om niet meer te werken voor een loon, maar terug te vallen op een ziekteuitkering die slechts 60% hiervan omvat, enkel en alleen omdat mijn hoofd nu liever in de neerslachtigheid vertoeft? Vandaag maakte de eenstemmigheid plaats voor een tweede stem: hoe kon ik het maken om al deze momenten aan mij voorbij te laten gaan en door het leven te haasten?

U vindt mij vannacht in bed met een vers topic om over te piekeren. Ik wou dat ze in mijn hoofd ook lekkere latte's serveerden far past bedtime.

1 opmerking:

  1. Neem je tijd. En geniet van zulke momenten. "Rust" heeft vele kanten. En ja je kan op 60% door, ook al ken ik je situatie niet. Neem eens pen en papier en ga na welke kosten je allemaal kan uitsparen door thuis te zijn.
    En hey, ik zit aan 95% thuis (crisiswerkloosheid), dus wil best met je mee brainstormen over de mogelijkheden. Ook al ken ik je niet. Dus laat maar iets weten als je een sparring partner nodig hebt om te budgetteren ;)

    BeantwoordenVerwijderen