Sipjes, zo zit ze erbij.

Gisteren reden we rond 22u met haar naar de spoedafdeling van het ziekenhuis. Haar waterpokjes veroorzaakten al dagenlang koorts, maar toen deze gisteravond net boven de 41°C piekte en ze water of voeding weigerde, sloeg mijn moederhart in paniek. De nodige onderzoeken werden gedaan, er werd geduldig afgewacht, gezongen, gezeurd, gehuild. Het werd al snel duidelijk waarom ze er zo hard van afzag; de waterpokjes bevonden zich immers tot in haar keel en oren. Desondanks die ongemakjes was er niks ernstigs aan de hand, besloot de spoedarts, die haar met een extra dosis koortsremmers naar huis stuurde. Eenmaal thuis bleek dat er niet van een uurtje extra slaap zou genoten worden. Het was een kwelling om de klok opnieuw een uur dieper in de nacht te zien gaan, terwijl geen van beiden slaap zou vatten.

Vandaag gaat alles alweer wat beter. De nachtwake laat enkele donkere wallen na, de kleinste slaapt en rust haar eindeloos nachtverdriet uit. Diegene die anders porties voor volwassenen als maal smakelijk opat, sipt sinds deze ochtend (tegen haar zin) van appel-kaneelthee. Zelfs een yoghurtje kan spijtig genoeg geen alternatief meer bieden.

Dat het vandaag een pyjamadag wordt, staat als een paal boven water. Eentje met veel getroost en Dribbel op televisie.