25 november - deel II

Vervolg op dit stukje.

Na de perikelen die plaatsvonden voor mijn 5de verjaardag, leek het tij te keren. Mijn moeder begon na lang aanmodderen een relatie met iemand anders. Ik kan mij nog herinneren dat ik alles geweldig vond tot ze zei dat ze gingen samenwonen. De gedachte om niet meer bij mijn bobon en pepe te leven was niet echt geruststellend.

Maar alles verliep vlot de eerste jaren. In de verste verte leek deze persoon niet op zijn voorganger. Er werd wel eens een occasionele oorveeg uitgedeeld aan een ongehoorzame Stephanie maar dat gebeurde toch in de meeste gezinnen, niet? Hij knutselde samen met me, gaf meestal toe wanneer mijn moeder weigerde (dubbele pluspunten!), speelde ieder weekend met mij Zeeslag of Stratego samen met een kopje chocolademelk & vertrok iedere zondag van 's ochtends tot 's avonds om naar een of andere provinciale voetbalploeg te gaan kijken zodat ik de hele zondag mijn moeder voor mezelf had & wij samen leuke dingen deden.

Het liep fout toen ik ongeveer 10 jaar oud was. Opeens gingen wij ook iedere zondag van 's ochtends tot 's avonds mee naar het hele gebeuren. Het eerste jaar viel dat alles nog mee. De begin- en einduren waren menselijk & er waren genoeg kinderen om mee te spelen. Al waren de ochtend starten in een rokerige kantine & de avond sluiten met dronken, luidruchtige mannen niet echt mijn favoriete bezigheden. Maar na een tijdje werden de uren steeds minder menselijk & kwam ik vrijwel steeds 's avonds laat thuis. Om 20u nog steeds in diezelfde kantine vertoeven zonder avondmaal, wetend dat de wekker de volgende ochtend om 6u zou afgaan, in de auto kruipen met een zatte stiefvader die perse zelf wilde rijden - 't waren maar een paar van mijn ergernissen ...

Na een tijdje wou ik absoluut niet meer meegaan & mocht ik alleen thuisblijven. Maar ook dat draaide niet echt fantastisch uit: iedereen om 10u 's ochtends zien vertrekken & nog steeds geen teken van leven krijgen om 21u leek mij ook niet echt het ideale familieleven. Al mijn vriendinnen deden op zondag leuke familieactiviteiten terwijl ik de hele dag alleen zat op een appartement waar ik niet uit mocht. Na een tijd begon ook mijn moeder dit in te zien & bleef ze terug bij mij thuis, waarna ze hem iedere zondagavond 's nachts uit café moest plukken omdat hij te zat was om zelf nog in zijn auto te geraken. Omdat ik steeds mondiger werd toen ik mijn moeder verdedigde, was ik steeds kop van jut. Mijn moeder wist haar kalmte te bewaren maar ikzelf kon niet rustig toekijken hoe hij haar vernederde wanneer ze hem ophaalde of wanneer ze thuiskwamen.

Vanaf dat punt ontspoorde alles. De minste opmerking of blik die hij niet duldde, werd in de kiem gesmoord met geweld, kleineren & immens veel gebrul.

Kleineren uitte zich meestal in het saboteren van mijn eten op een of andere manier. Wanneer ik meedeelde dat ik geen vlees meer wou eten, maakte hij 'speciaal' voor mij enkel nog vleesgerechten. Mijn cornflakes zette hij 's ochtends klaar, met extra veel melk, zodat ze 'pap' waren wanneer ik aan de ontbijttafel schoof, desondanks de pogingen om hem duidelijk te maken dat hij de moeite kon laten. De cornflakes moest opgegeten worden of er werd me de volgende ochtend ontbijt ontzegd. Een fles Coca Cola tussen de rugleuning & de rug om recht te zitten was ook zo'n klassieker. Viel de fles, volgde de opkuis voor mij & kon ik mijn eten vergeten. Ook constant 'per ongeluk' de badkamer binnenkomen terwijl ik in bad zat, de tik op de billen & de bijhorende opmerking 'zo'n billen en nog niet willen' te pas en te onpas gebruiken, leken mij eveneens zeer ongepast & frustreerde mij enorm.

Het geweld evolueerde van een simpele oorveeg, vuistslagen tot het aan mijn haar trekken. Deuren werden uit hun kaders getrokken wanneer ik te lang op toilet zat, stoelen werden stukgeslagen omdat ik een stap uit een Ikea-handleiding was vergeten, borden werden naar mijn hoofd geslingerd omdat ik geen geplette fish sticks met champignonsaus lustte (true story!). Ik herinner mij nog dat ik in een kappersstoel zat bij de mama van mijn toenmalig vriendje, in de hoop dat zij mijn kapsel kon knippen op een manier zodat deze plekken niet meer opvielen. Meermaals stond ik op het bureau van mijn schooldirecteur met een plastic diepvrieszakje dat gevuld was met hele plukken haar. Er werd nergens een gevolg aan gegeven. Ook de keren dat ik met mijn volgepropte schoolrugzak & de reiskooi van Mushi, mijn ratje, aan de bushalte stond om richting politie te gaan, kan ik niet op een hand tellen. Ik ben nooit tot bij de politie geraakt, helaas. Er kwam mij altijd wel iemand oppikken met de loze belofte dat alles beter zou gaan.

De tijdspanne van dit alles, de 'slechte' periode, liep van het 5de leerjaar tot het 5de middelbaar. Nadien pakte hij zijn biezen omdat hij zijn geluk bij een andere vrouw had gevonden. Ik dacht er lang over na om de mevrouw in kwestie de grootste bos bloemen die ik toen met mijn zakgeld kon kopen cadeau te doen. Helaas heb ik dat niet gedaan. Maar op één of andere rare manier heb ik ze wel met enorm veel dankbaarheid in mijn hart gesloten.


__ DE ESSENTIE.
Of wat ik met deze uiteenzettingen probeer(de) te bereiken.

Voor mij is het de bedoeling om mensen te laten ervaren wat zulks teweeg kan brengen met iemand. Ik functioneer normaal, heb geen psychische stoornissen maar het lijkt me zeer realistisch te stellen dat dit alles wel had gekund. Dingen zoals bovenstaande waaien niet gewoon over van zodra de geweldpleger het huis uit is, maar zullen altijd aanwezig blijven, zij het al dan niet onbewust. Het lijkt mij van belang om nooit te minimaliseren of te verdringen.

De essentie van al het voorgaande ligt er in geweld, in al zijn vormen, nooit te tolereren. Voor mij includeert dit zelfs de befaamde pedagogische tik. Niemand heeft het recht om iemand pijn te doen, of het dan psychologisch of fysisch is. Iedere stap naar hulp of naar het doen van je verhaal zal misschien een moeilijke zijn, of een zeer confronterende, maar het zal er één zijn die de moeite waard is.

Ergens is het vooral mijn doel om moeders te bereiken want zij zijn de sleutelfiguur tot dit alles (in situaties zoals de mijne toch). Blijf niet stilzitten wanneer iemand jouw kind onrecht aandoet. Zelfs de kleinste dingen, zoals bijvoorbeeld het bovenstaande cornflakes-perikel of de bal in het gezicht, hebben impact & blijven bij. Schaam je niet om wat er plaatsvindt, maar zoek de openbaarheid op & zoek actief naar een oplossing. En vooral: 'maar ik zal veranderen' is enkel een lapmiddel op korte termijn. Laat je niet keer op keer vangen.


Wat mezelf betreft: tot op heden voel ik wrok, maar ook verdriet. Niet van wat er op zich gebeurd is maar omdat ik dit alles niet in de openbaarheid heb gebracht op de manier waarop ik het wou. Er werd nooit politie bijgehaald om iemand op het matje te roepen. Er werd nooit naar de psycholoog gegaan omdat ik de hele dag op mijn kamer zat thuis & op school niet goed kon aarden. Er werd nooit voor mij opgekomen. Het leven van alle voorgaande personen gaat verder zonder enige belemmering en zonder schuldbesef. Wat er ooit met mij gebeurde, zullen zij zelfs al vergeten zijn. Mochten ze er ooit mee geconfronteerd worden, dan zullen ze dat aanzien als een verdiende loon. In tegenstelling tot hen word ik dagelijks geconfronteerd met wat ik meemaakte. Niet enkel door wat ik zie op straat, hoor op de radio of lees in de krant, maar "my scars remind me that the past is real"  heeft hier wel een zeer letterlijke betekenis.