Ergens waar het niet over 1 april gaat.

Wanneer mensen mij vragen naar mijn beroep (secretaresse), en in het specifiek waar ik te werk ben gesteld (advocatenkantoor), kijkt men mij meestal vragend aan. De woorden saai, stijf, hersendodend en zelfs een keertje 'minderwaardige slaaf' worden dan op mijn bord gegooid. Ook wel eens: "Kunt ge uw loon uitdrukken in Speedy's van Louis Vuitton?*". Maar het meeste wordt er gepolst naar hoe dat is, werken bij mijnheer (of mevrouw, maar dan niet in mijn geval) de advocaat. Kom ik dagelijks thuis met kramp in de lippen van deze stijf op elkaar te houden? Dien ik mij te kleden in grijze tenues of net gehuld te worden in poederroze mantelpakjes? Wordt mijn loon niet uitbetaald wanneer mijn mondhoeken naar boven krullen? Enz. Ik kan hen eigenlijk geen ongelijk geven bij deze vooroordelen. Nadat ik les kreeg van 3 exemplaren, was ik ervan overtuigd dat ze ergens in een laboratorium werden gekweekt, die advocaten. Dat baby's bij de geboorte werden geselecteerd aan de hand van een bepaald gen en daarbij werden onderverdeeld om te groeien naar het complexe doch erudiete, welbespraakte en schrander persoon dat zij later zouden worden. Ik kan u op dat vlak al geruststellen: het zijn mensen zoals u en ik. Met vingernagels, humor en een hartslag, jazeker.

Werken op ons kantoor vind ik soms o-zo geweldig. Als in: "is het zover? Mag ik bijna vertrekken?", zonder ironische ondertoon, vooral in het weekend. Hoe kan het ook anders? Er warmt een chauffage in de winter mijn beentjes, er zijn geen kinderen die hun snot aan mijn mouw afvegen, lieve cliënten laten soms lekkernijen achter (marsepeinballetjes met chocolade!), elke week verse bloemen, mijn baas geeft bij feestdagen een hele mand chocolaatjes en niet te minachten: om mijn collega, die al anderhalf jaar op iedere gebeurtenis geweldige droge commentaar kan geven. Een lieve collega die me raad geeft, doet huilen van het lachen en die oprecht vraagt hoe het gaat met mijn offspring wanneer zij enkele uren daarvoor mijn vloer trakteerden op maagsap. En ik mag kantoormateriaal (such an addict) bestellen op kosten van iemand anders. Hoera voor dat alleen al!

Maar soms zijn er ook ergernissen in dat Wonderlijke Paradijs der Kantoormaterialen, spijtig genoeg. Dit pluk ik even uit een lijstje dat al wekenlang bij mijn concepten stond. Allons-y:

● Ik ben vast de enige die het papier aanvult. Fo' real, my friends. Ik heb tientallen papercuts die dat kunnen bewijzen.

● De telefoon. Do I need to say more? Iedere keer wanneer jouw vingers het klavier raken, rinkelt hij.

● Het mysterie omtrent de verdwijnende pennen. Ik twijfel om een spannende thriller te schrijven over dit fenomeen. Met een open einde, sowieso, want er werd nog steeds geen oorzaak gevonden.

Enige tijd geleden kocht ik een pakje van 24 pennen in de Hema. Mijn lievelingspennen weliswaar, omdat ze zo gemakkelijk in de hand liggen. Maar ze werken ook therapeutisch, jazeker. Mijn obsessief knipperen met balpennen tijdens ieder onbezonnen moment kan ik door het draaidopje niet uitoefenen, wat rust schept in mijn hoofd (en waarschijnlijk ook in dat van iedereen die mij kan zien/horen). Maar helaas, 24 exemplaren waren binnen de kortste keren spoorloos, waardoor ik nu opnieuw toegewezen ben op de onhandige BIC-pennen, die mij iedere dag opnieuw in knipperhel doen belanden. En ik bestelde er onlangs 100 van. En ik houd ze tot hiertoe verstopt... *insert griezelige lach*

● Het kopieerapparaat. Wij zijn geen vrienden en we zullen het nooit zijn.

● Iedere keer zin krijgen in een bisque wanneer je 'bis k(amer)' typt. Iedere keer, nu dus ook.

● Geen gebruik kunnen maken van de radio door dat dictaat. Of misschien ook niet mee mogen zingen in eender welke kantooromgeving. Het grootste minpunt van alle minpunten. (Kunnen de vakbonden hiervan nota nemen?)

Ik sluit af met een geweldige quote. Misschien net iets over the top, maar uiteindelijk lijkt het mij wel iets waar iedereen naartoe streeft. Of op zijn minst naartoe zou moeten streven.

* Neen, dat kan ik niet. Helaas word ik niet uitbetaald in handtassen, al bracht dat mij wel op ideetjes. Mijn loon is trouwens net hetzelfde als alle administratief bedienden.


En u, lieve lezer? Wat vindt u zo plezant/verschrikkelijk irritant aan uw job?