Frozen

Toegegeven: een film kijken die zich 3/4de van de tijd in de sneeuw afspeelt terwijl het buiten 18 graden is; het is wel wat contradictorisch. Maar de dochter wou perse Froojsen zien dus ik gaf eraan toe. Het is te zeggen: ik gaf er 6 keer aan toe. Met popcorn & fleeceken in de aanslag.

Frozen kon mij absoluut niet bekoren zoals Brave of Wreck-it Ralph (aanrader!) dat hebben gedaan. Ik ben bovendien absoluut geen fan van films waarbij je binnen de eerste 10 minuten al weet wat er zal gebeuren. Maar kom, de dochter vond hem in ieder geval wel geweldig & dat is toch het enige waarvoor ik telkenmale opnieuw dat plaatje in de dvd-speler schuif.

Sinds ik Frozen heb gezien, zing ik in gedachten "laat het los, laat het looo-hooos" wanneer ik een elastiekje uit mijn haren haal & wens ik voor het toeziend oog van honderden mensen met een arrogant gezicht te eindigen wanneer ik "de vrieskou, daar zat ik toch al niet mee" zeg. Helaas kom ik er niet mee weg. Op mijn paspoort staat nog steeds niet 'sprookjesfiguur' in plaats van Belg & dus zal ik mij maar wat inhouden. Mannen zouden evenwel wegkomen met het gedrag van prins Hans van de Zuidereilanden. Ik kan namelijk met zekerheid stellen dat hij gebaseerd is op een man van vlees & bloed.  Geen enkel sprookjesfiguur kan zo hard zijn, op een echte man na. (De jobstudent (m) van vorige week zei me trouwens dat mannen geen gevoelens hebben. Ik ben dus niet de enige die hier conclusies trekt.)

Ik wou mijn dochter een cijfer laten geven aan de film op de schaal van 1 tot 5. Dat leek mij wel tof. Ze vond het grappigste dat die sneeuwman smolt en zijn neus af was. Ze vond het minst leuke dat die bruine prinses aan die witte prinses haar handschoen trok. Wat werd gevolgd door: "MAAAAAARRRR, ik wil niet meer vertellen, mama! Ik heb hoofdpijn! Weet je niet?"

Blijkbaar was die inspraak op zo'n jonge leeftijd toch nog niet zo'n goed idee.