Ik nam mij ongeveer een maand geleden voor om alle partijprogramma's onder de loep te nemen. Hierover zou ik een samenvattende blogpost schrijven. Helaas, ik dien mee te delen dat het mij niet is gelukt. De partijprogramma's nam ik door. Ja, zelfs die van de partijen die nooit ofte nimmer mijn stem zouden krijgen, maar ik had de moed niet om er iets over te schrijven. Het enige wat zich in mijn hoofd opdrong was 'nee, nee, nee'. En ik zal u zeggen waarom.
Mijn stem ging, elke keer weer, naar CD&V. Ik nam mij voor om dit keer mijn traditionele keuze serieus onder de loep te nemen, zeker nadat ze zich in de kijker werkten door enkele dieronvriendelijke beslissingen te nemen (verzet tegen verbod op pelsdierkwekerijen/tegenwerking biggencastratie). CD&V heeft onder zijn kiezers veel landbouwers, maar diervriendelijk handelen systematisch tegenwerken om hun agrarische kiezers gunstig te stemmen, en dat terwijl uit enquêtes blijkt dat zo goed als 90% van de Vlamingen een verbod op deze steunen, leek mij toch wel zeer ver gedreven.
Het begon voor mij allemaal op 16 maart in de zetel. Ik keek naar een debat op tv omtrent het legaliseren van cannabis, een punt dat bij mij zeer gevoel ligt. Senator Ide van N-VA werd het eerste partijlid van N-VA dat bij mij op de koffie zou mogen komen. De anderen aan tafel leken mij verder niet echt te bekoren, buiten Bram Van Braeckevelt van Groen. In mijn ogen stond Groen synoniem voor een clubje personen met dreadlocks, kleding van hennepvezels met daarrond een wierookgeurtje, of eerder een cannabisluchtje, die uit verveling wat slogans rond ecologie produceerden. Het voorkomen en de mening van meneer Van Braeckevelt stond haaks op mijn visie over zijn partij. Uiteraard pleitte hij voor de legalisering van cannabis doch zijn standpunten konden bijzonder gevat en onderbouwd genoemd te worden.
Wat later had ik de blogpost geschreven over 25 mei waarna ik zou starten met het bespreken van Groen omdat ik van hen het eerste propagandafoldertje in de bus kreeg. Normaliter zou ik niet veel tijd gestoken hebben in het nalezen van hun literatuur maar het optreden van Van Braeckevelt liet een zodanige indruk bij mij na dat ik besloot om uit te diepen waar Groen voor stond. Tot mijn grote verrassing kon ik mij in zo goed als alle standpunten van hun programma vinden. Het doornemen van hun partijprogramma zette mij ook aan het denken over de belangen van onze prioriteiten. We moeten ons, volgens mij, afvragen: is ecologie niet het allerbelangrijkste dat wij voorop dienen te stellen? Wat zijn we in godsnaam met confederalisme, hervormingen, besparingen (ik ontken niet dat er besparingen/hervormingen dienen doorgevoerd te worden) en dergelijke wanneer onze levenskwaliteit jaar na jaar drastisch daalt omdat er vanuit de politiek absoluut geen prioriteit aan werd gegeven? Zie ik mijn kleinkinderen, of zelfs nog kinderen, graag op termijn liever in een onafhankelijk doch ecologisch onleefbaar Vlaanderen of in een gezond België? Juist ja.
Met het programma van Groen in het achterhoofd begon ik alle andere programma's te lezen. Snel bleek dat ik moedeloos werd & in mijn achterhoofd steeds terugdacht aan wat ik helemaal in het begin had gelezen. Toen ik de hele resem programma's had afgewerkt, leek het mij duidelijk. Mijn keuze stond vast & mijn stem zou dit keer niet meer gaan naar CD&V.
Het is vreemd om te zeggen, maar ik verloor mijn hart aan een politieke partij. Een partij waar ik tot voor kort nog mijn neus voor ophaalde, tot mijn grootste schaamte toe. De partij die in zijn rangen de man met de beste kledingstijl uit het hele politieke landschap heeft (Calvo, for sure), de man met de schoonste naam herbergt (Hermes Sanctorum) of de strafste, slimste en meest gedreven politica tot één van haar kopstukken mag rekenen (Almaci). Ik had het zelfs zo hard te pakken dat ik onze prille band beslechtte met een lidmaatschap. Ik hoop dan ook dat ik de komende jaren met evenveel enthousiasme kan praten over mijn keuze als ik dat nu doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten