Dagen geleden werd ik eraan herinnerd dat ik ooit een belofte maakte. Ergens vorig jaar moet ik gezegd hebben dat, wanneer ik geen partner zou hebben tegen de zomervakantie van 2014, ik mezelf zou inschrijven op een datingsite. Ahum. Belofte maakt wel degelijk schuld & dus schoot ik in actie. Het gegeven 'datingsite' werd op google ingetypt om te zoeken wat er zowat allemaal voorhanden was, kwestie van niet de eerste de beste te kiezen. Toen ik mijn keuze had gemaakt (& de krantenartikels met 'serieverkrachter zoekt slachtoffer via datingsites' negeerde), kreeg ik een gigantische vragenlijst voorgeschoteld. In het midden van een frituur vulde ik deze in, samen met een vriendin & 2 andere onbekende klanten, sociaal als ik ben, om af & toe eens te schaterlachen met de gestelde vragen. Want ja, 2 tekeningen tonen met ofwel een vlekkerig fallussymbool, ofwel een subtiele verwijzing naar schaamlippen, met de vraag welke u het meeste aanspreekt, doet u toch nadenken over wat ze hiermee net proberen te bereiken.
Na een uurtje (zucht) kreeg ik een persoonlijkheidsanalyse, waar ik nog eens flink met de neus op mijn impulsiviteit & assertiviteit werd gedrukt. Zeer bitter. Maar ook: "evenwel bent u in staat tot diepe en sterke gevoelens, wat u tot een liefdevolle en betrouwbare partner maakt", wat dan wel weer positief was. Volgens hen is de ideale man voor mij ook iemand bij wie ik "beschermende" gevoelens dien op te wekken & het klassieke rolpatroon dien te volgen. Ik heb mijn ogen nog nooit zo hard gerold als toen.
In ieder geval: we zijn momenteel bijna een dag & half verder sinds de aanmaak van mijn profiel. Ik kreeg intussen van 16 mannen een bericht, waarvan ik er 14 onmiddellijk verwijderde. De andere twee maakte ik duidelijk dat het mij niet te doen was om af te spreken & om over een maand aan koekenetenke te doen.
Oh, the irony. Oh, the assertiveness.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten