Missie buikspek

Al sinds ik mij kan herinneren kamp ik met een buikje. Ook wanneer de weegschaal nog 49 kg aangaf en mijn groei stopte op 1m59, het buikje is altijd mijn probleemzone geweest. Met een kleine 55 kg ging ik mijn eerste zwangerschap in en een dikke 85 kg aanschouwde ik op de weegschaal wanneer ik net bevallen was van Fiore, mijn inmiddels 3-jarige, jongste dochter. Ik deed wel moeite om wat kilootjes te vermageren. Ergens vorig jaar slaagde ik erin om op mijn weegschaal opnieuw een 5 als eerste cijfer te toveren. En fier dat ik was! Ik voelde me steeds minder walvis maar meer een jonge gazelle die huppelde in de warme savanne.

't Was omzeep toen mijn huidige wederhelft de kooktaken op zich nam. Het gros van de weekdagen kookt hij, waarna ik een keer om de week (of zelfs later) een pastagerecht in elkaar flans. Er is zo'n gezegde dat wat iemand anders kookt, je steeds beter smaakt en spijtig genoeg is dat in mijn geval wel zo. De patatjes die hij op mijn bord schept zijn keer op keer fingerlicking good, om nog maar te zwijgen over de speciale groenteburgers die hij voor mij in elkaar flanst. Om nog maar te zwijgen van de pannenkoeken met straciatella-ijs die we quasi iedere avond als dessert eten. Tijdens mijn single dagen leefde ik voornamelijk van Coca Cola (2 flessen, 3 flessen per dag; bring it on!) en groentjes met pasta of brood, terwijl ik in het begin van mijn samenwoonst alles at wat er op mijn bord terecht kwam (uitgezonderd vlees uiteraard) en daarnaast ook nog eens liters mierzoete limonade dronk. U raadt het al: opnieuw een walvisgevoel in no time.

Ik deed al enkele pogingen om minder te eten, tot op heden ietwat tevergeefs doch slaagde er wel in om mijn frisdrankenverslaving de halt toe te roepen. Momenteel drink ik enkel nog spuitwater en Tönnisteiner Zitrone Fit, kwestie van toch nog iets met smaak te drinken. Ik probeer me hier allerlei gezonde voornemens aan te meten en doe volop research naar start to run-programma's of gezonde voeding, maar echter in de tandartsstoel vandaag kreeg ik echt het besef dat ik absoluut niet goed bezig ben geweest en het tijd was voor verandering.

Toen ik mijn mond wagenwijd opensperde, vroeg de tandarts aan zijn assistente om even pen en papier erbij te nemen. Hij gaf een opsomming van nummers, waarna de assistente vlijtig alles neerpende. "Wat ik net heb opgesomd, mevrouw, zijn de tanden waar zich een gaatje bevindt.". -slik- "U heeft een ware ravage in uw mond aangericht." - dubbel slik - "Uw tanden zijn na jarenlange overconsumptie van suikers en zuren zodanig aangetast, dat ik u aanraad uw eet- en drinkpatroon dringend aan te passen." Terwijl hij begon te vertellen over zijn behandelplan en over de schade die mijn jarenlange cola-verslaving teweeg heeft gebracht (in combinatie met mijn knarsetanden weliswaar), bleef mijn hoofd maar malen over hoe mijn eet- en beweegpatroon zo'n ontzettend harde een ommezwaai nodig heeft.

En misschien ook wel een serieuze schop onder mijn kont.