Dat buikspek dus. Het blijft aan mij hangen als een ongewenste kauwgom aan mijn schoenzool. Ik ging actie ondernemen, dat was zeker! En daarom schreef ik mij in (langs een evenement op Facebook) voor de 30 days crunch challenge. Crunch, ik ken dat van de chips dus daar kon het niet fout lopen. Ik dacht dat ik voor 30 dagen muesli ging eten als ontbijt ofzoiets, maar toen ik het evenement effectief open klikte, zag ik dat het om een pseudo-sit-up ging. En dat, I kid you not, in de eindfase 135 keer na elkaar. Honderdvijfendertigkeermaarzekers. Aangezien er ook al Facebook-vrienden net na mij zich hadden ingeschreven, en ik mij ook wel altijd beter wil voordoen dan ik eigenlijk ben, besloot ik mij aan dat crunch-ding te houden.
De eerste dag dienen er 20 crunches gedaan te worden. Simple comme bonjour, natuurlijk. Ik aanvaardde de uitdaging van mijn wederhelft om er snel eens 20 te placeren op onze keukenvloer. De eerste 3, dat ging als niets, maar daarna begon het pas. Toen ik al kreunend aan de 6de kwam, voelde ik mijn buikspieren branden. Dat er nooit geen kinesist meer na mijn bevalling durft te zeggen dat ze bij mij geen buikspieren voelt! AGONY, TORTURE waren zowat de woorden die ik heb uitgeschreeuwd, als een kikker (een levende, sprekende dan wel) waarvan ze de billetjes trokken.
Ondertussen doe ik al 4 dagen elke dag 20 crunches. Ik moet zeggen dat het gaat. 't Is niet schoon om te zien, het gaat nog steeds gepaard met veel gevloek maar het lukt. Ik ga telkens bijna dood, maar voor de rest niets aan de hand.
Ondertussen let ik ook nog op mijn eten, jawel. Ik hoor het u denken: "amai, die Stephanie is daar opeens keigoe bezig jong!". Jazeker, beste lezer. Alles zodat er bij een wiggle wiggle enkel maar een gat en geen post-bevallingsbuik lustig meeschudden. Ik eet 's avonds voor tv rauwe groenten of een stuk fruit, laat koekjes achterwege liggen, drink geen frisdrank meer (zelfs geen Tönissteiner), eet gezond en met mate ennn, neem vrijwel altijd gezonde lunch mee naar het werk.
Al moet ik toegeven dat gisteren het hek een heel klein beetje van de dam was, en er een zondvloed aan watertanden (letterlijk misschien zelfs wel) volgde toen ik onderstaand briefje op mijn werkplek zag liggen:
Mijn buikspekobsessie smolt als sneeuw voor de zon. Ik sneed om 8u32 een klein stukje taart uit de grote chocoladevlakte en proefde. Om 8u33 stond ik in ons kleine keukentje mijn mond te spoelen met overvloedig veel water. In de taart zat sinaasappel verwerkt, welke ik, behalve in zijn oorspronkelijke fruitvorm, absoluut niet lust. Saved by the pie, I guess.
(ik at vandaag wel een verjaardagsrijsttaartje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten