Een.

Rond 6u deze ochtend stonden ze naast mijn bed. Terwijl Fioortje nog met slaperige oogjes voorzichtig "mama, ikke school he?" vroeg, sprong Phé als een hyperactieve kangoeroe door de kamer en scandeerde luid "SCHOOL! SCHOOL! SCHOOL!" met een glimlach zo breed dat ik dacht dat haar mondhoeken zouden scheuren en we op de eerste schooldag haar mond zouden moeten laten dichtnaaien. Ofzoiets.

Het was nog een beetje donker, maar vanbinnen klaarde ik helemaal op bij het zien van hun enthousiasme. Dit zou geen moeilijke ochtend worden. Iedereen is blij, iedereen is vroeg wakker en ik deed een efforke om gisterenavond alles klaar te leggen, zodat ik ook zonder grote moeite de ochtend doorstond.

Kleding op stapeltjes, boekentasjes zo goed als ingeladen (en nog broterhammekes in de linkerhoek om sterke spierballen te kweken) - we waren er klaar voor!

"Zet eens dat liedje van kapitein Pinokkio op van school. Ik moet dat kennen als we aan de poort komen." 15 minuten Winokio in mijn oren 's ochtends, het kon gemoedelijker begonnen zijn.

De één van één september.
Maar ook van eerste leerjaar en eerste kleuterklasje.
Van leren lezen, schrijven en rekenen. Van ontwikkelen en ontdekken, aftasten en met de kin over de grond schuiven om nadien terug rechtop te klauteren. Van liefhebben, prille maar sterke vriendschappen smeden, giechelen om de allereerste 'echte' letters die de grote zus op haar blad tovert. Van plannetjes smeden voor als de moeder geen zin heeft in voorlezen om dan zelf in bed hun eigen leesfestijn te houden.

Momenteel zit ik met de eerste schoolagenda ever sinds mijn schooltijd in mijn handen. Enkele uren geleden toonde Phé mij fier haar gekleurde agenda en vertelde ze dat ik huiswerk moest maken van haar meester. Dat ze goed zou studeren want dat ze echt wel slim wil worden. Fiore kwam af met een tekening, getiteld 'de neusjes van mama en papa en zus'. Het lief en ik aanschouwden een scheur ergens in het midden van haar blad, daar waar waarschijnlijk ook een echt pieteneusje zijn weg in heeft gezocht door het papier.

Hoeveel keer ik deze ochtend heb gezegd: "Alé, zet u nekeer schoon, de mama wilt ne foto nemen voor later". Maar helaas, er was geen houden aan. Ze waren te enthousiast, te blij en stonden te popelen om eindelijk terug op die vertrouwde speelplaats te wandelen.

Ik weet nu al, met pijn in het hart, dat ze op het eind van dit schooljaar alweer gegroeid zullen zijn. In centimeters, maar ook als mens. Ik kijk niet uit naar die centimeters, maar des te meer naar de schoonheid die ze binnenin zichzelf zullen aantreffen en ontplooien.