Ik zeur dagelijks over dezelfde zaken, tot vervelens toe. In de ochtendrush moet ik alles wel tien keer herhalen/controleren & dan nog wandelden we vorige week zonder boekentassen de schoolpoort binnen. Dat scheve oog van die perfecte moeders toen mijn dochters me verbaal overtroefden aan de kassa van de Albert Heijn, insert enough drama, been there, done that. Die dure kleren die na één schooldag met gaten naar huis kwamen want "ik vond die appel op mijn kleed mooi en ik wou die met mijn pen uitprikken", zwijgt er mij alstublieft van.

Soms wil ik ze snel in de kast wegmoffelen en vergeten dat ze er zijn, zo gek maken ze me op random momenten. Of even met mijn neus wiebelen en poef, weg kinderen.

Gelukkig zijn er ook goede dagen. ;-) Als de oudste zegt "als jij oud bent, mag jij bij mij komen wonen want jij zorgt nu graag voor mij en later zal ik ook graag voor jou zorgen.". Als ze beiden met enige fierheid vertellen dat de jongste op de weekopening heeft verteld dat de oudste haar allereerste tand uit was. Als ze nadenken over wereldproblemen die ze later willen oplossen, hoe banaal of surreeël dat ook mag klinken. Hoe de moed van mijn oudste volloopt als ze nu leave a light on van Marble Sounds hoort, omdat haar dat doet terugdenken aan het concert van de voorbije week, toen ze dat liedje opdroegen aan het één maand oude babytje dat backstage lag te slapen. "Daar lag een babytje te slapen achter het podium en die mama van dat babytje zong dat zo goed en dat was zo een mooie mama en die zingt dat, denk ik, altijd als het babytje gaat slapen want ja, als ge een mama zijt die een mooie stem heeft en zelf liedjes maakt dan zing je die liedjes toch voor jouw babytje als die gaat slapen. Denk ik." Als ze zwaaien naar onbekenden die ze tegenkomen op straat.

Dan denkt ge aan de schoonheid van uw kinderen. Oké, mijn meiskes zijn knappe grieten ("Wie zijn er hier de knapste grieten van de héééle wereld?" - "IKKKEEEUUHHH","Nee, wij!", "Ma Phélie-ien! Ik wil ook eens de knapste grieten van de wereld alleen zijn"), maar wat er in dat hoofdje omgaat, vind ik veel belangrijker. Hoe mijn knapste grieten denken, handelen, wat zij voor goed en fout aanzien of hun empathisch vermogen. Pas op, ze zijn niet perfect. Er worden hier dagelijks nog dingen bijgeleerd. Ik ben de eerste om te zeggen dat ik perfecte kinderen heb, want perfectie is iets dat niet klopt. Maar god, wat hebben ze een goed hart. Dan laat ik eventjes alles vallen en kijk ik er naar.

Wanneer vindt ge dat iemand geslaagd is in het leven, vragen mensen soms zo wijs. Sommige mensen moeten daar hun hele leven over nadenken, anderen vinden dat antwoord in verre reizen, rijkelijke bankrekeningen of een schone carrière.

Ik sta er vaak naar te kijken, met een teer hartje, naar dat summum van het bestaan.