vrijdag 12 juni 2015

Moment in het park

Ik kwam naar het parkje, niet ver van onze voordeur, met de kinderen om even te fietsen. Het is een oude atletiekpiste met een skateterreintje eraan, omringd door wat bomen en gras. Ik neem plaats op een bankje, zoals gewoonlijk, terwijl de kinderen rondjes fietsen en op een van de weinige speeltuigen klauteren.

Het bankje naast mij komen 3 jongens zitten. Ik schat ze hooguit 13 jaar. Laten we hen gemakkelijkheidshalve Ronaldo, Hoodie en Cannabis noemen, geheel gebaseerd op hun klederdracht. Het gesprek begint met wat opschepgedrag over strafstudies, schorsingen en weerspannigheid tegen leerkrachten. The usual stuff, denk ik dan. Uitpakken met stoer gedrag tegenover personen die gezag dienen uit te stralen, dat kan wel tellen om zich als een macho te profileren. De gsm van Ronaldo gaat af, een berichtje van ene Lies blijkt, welke hij vanavond op zijn paal zal zetten. Niet veel later arriveert Lies (of dat vermoed ik toch) met een vriendin. Ze begroeten elkaar hartelijk door een zoen op de wang doch Ronaldo en Lies proberen de recordpoging tongzoenen in België te verbreken. Wat spijtig dat er geen gerechtsdeurwaarder in de buurt was om deze poging te valideren. "Als ge lief zijt, dan geef ik je vanavond een blowjob", laat Lies verstaan. "Of wilt ge iets anders?", vraagt ze aan stoere Ronaldo. "Ik zal wel nekeer kijken op Youporn naar waar ik zin in heb." De jongens geven elkaar een vuistje en lachen alsof 's werelds beste grap door een zatte cafébaas aan de toog werd verteld. Hoodie en Cannabis gebaren wat seksuele handelingen waarop Ronaldo hen vraagt of ze homo's zijn. "Hang jullie dan maar op, beter zonder dat soort hier op de wereld.", concludeert hij. Ook makkaken zijn hier niet gewenst, maakt ik op uit hun gesprek. Een minuutje later stampt Hoodie een dode duif tot moes, zijn sneakers zitten onder de veren. Enkele minuten later steekt Cannabis (hoe kan het ook anders, cliché, cliché) een joint op, rolt er nog een en het vijftal rookt rustig verder.

Een gedegouteerd gevoel besluipt me. Ik word er droevig van. Teleurgesteld eveneens.

Wat verder zie ik mijn oudste dochter fietsen. Phéline fietst om ter hardst naast een meisje, met de exotische naam Adira. "Ik vind dat een mooie naam, Adira. Ik moet dan denken aan fruit en dat vind ik lekker.", vertelt Phéline. Adira heeft ongeveer dezelfde fiets als haar, enkel met een mandje eraan. Ze verzamelen alles wat ze in het park vinden in het mandje van haar kersverse vriendin en gaan daarna op het deken zitten bij de mama van Adira, waar ze keukentje spelen en met grassprietjes een groentesoep maken. "Stoort het niet?", vraag ik aan haar mama. Ze zegt dat het niet geeft, in gebrekkig Nederlands, doch doet haar best om een gesprek aan te knopen. We vertellen over onze kinderen, die blijkbaar beiden in dezelfde maand en jaar geboren zijn. Of we hier vaak komen, vraagt ze ook. Ze gebaart me om erbij te komen zitten.

Wat verder zie ik mijn jongste dochter haar fiets naast de halfpipe van het parkje leggen. Ze kijkt naar de skaters die van de ene kant naar de andere kant rollen op hun blitse skateboards. Mijn 3-jarige knoopt een gesprek aan met een rijpe tiener, die haar op zijn skateboard laat zitten en haar verder duwt. Daarna wijst ze met haar kleine vingertje van zijn skateboard naar de halfpipe, waarna hij zich bukt, zij iets in zijn oor fluistert, druk wijzend naar de halfpipe, en hij vervolgens met zijn skateboard bovenop de halfpipe klautert. Hij voert diverse kunstjes uit. Mijn 3-jarige applaudiseert en gilt hevig, de jongens die bij hem staan geven haar allemaal een high five. Ze fietst onder luid gelach naar mij en zegt "jongens, bord, scheet", gevolgd door een bulderlach.

Wanneer we vertrekken zie ik de jongens rond de halfpipe zwaaien naar mijn kleuter. Het vijfledige gezelschap op de bank is opnieuw een joint aan het rollen, of eerder: Cannabis leert het ene meisje de joint rollen.

Onderweg denk ik na. Ik geniet met volle teugen van dit moment en hoop dat mijn kinderen nooit zoals de eerst beschreven tieners worden. Ik hoop dat ze blijvend beseffen dat iedereen gelijk is, desondanks huidskleur, geloof of geslacht. Ik hoop dat ze later kunnen genieten van liefde met een partner, maar dat ze weten dat liefde niet gendergebonden is of gebaseerd op pornofilms.  Ik hoop dat ze de fantasie in hun hoofd behouden, hun geest kunnen verruimen, zonder daarvoor ooit drugs te hoeven gebruiken. Maar het liefste van al hoop ik dat ze gelukkig zijn. Dat ze zich nooit gedwongen voelen of dingen doen om erbij te willen horen. Dat ze tegen de stroom in durven zwemmen en zichzelf kunnen zijn.

Voor mij rijden ze. Hun haren kleven van het zweet. Ze zijn jong en onbezonnen. Ze stellen dagelijks vragen waarvan ik besef dat ze hun visie over mensen of de wereld later mee zullen vormen. Ik probeer ze zo ruim mogelijk te beantwoorden en probeer hun kijk op alles zo open mogelijk te houden.

Ik houd mijn hart vast voor wat de toekomst brengt.

3 opmerkingen:

  1. Heel mooi neergeschreven.
    Ik hoopte eigenlijk dat dat van die drie jongens Ronaldo, Hoodie en Cannabis verzonnen was ...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik wou ook dat ik het verzonnen had maar helaas. Ze zijn nog steeds iedere vrije schooldag met of zonder 'chickies' te bewonderen op het lokale pleintje.

      Verwijderen
  2. OMG... Wat is dat toch met (een deel van ) de jeugd van tegenwoordig?! Vroeger hoopte ik dat ik zelf nooit deze uitspraak zou moeten maken, maar echt... Pffff, gelukkig is er ook nog dat andere deel en zullen we maar hopen dat onze kinderen ook tot dat andere deel zullen behoren he... :-S

    BeantwoordenVerwijderen