Have a heart.

Het begon deze ochtend. Ik stond met de kinderen in de file op weg naar school. Terwijl Siska Schoeters op Studio Brussel liet horen dat er een explosie was geweest in de luchthaven van Zaventem, maakte mijn hart een sprongetje. Je denkt in je achterhoofd aan een terroristische daad maar ergens hoop je op een technisch defect of zulks. Hoe kan je nu verwachten dat mensen van vlees en bloed hun soortgenoten willen treffen door zulke wrede daden? Niet veel later volgde een emotioneel bericht van Eva Daeleman op de radio, waarbij ik plotsklaps de tranen voelde opborrelen in mijn ooghoeken. Het was zover. De gedachte in mijn achterhoofd trad op de voorgrond en maakte plaats zoveel zorgen. Mijn kinderen vroegen zich af waarom ik weende.

Het is geen kwestie van meerwaarde, die mening hier van mij. Het is eerder een kwestie van een wrang gevoel in de maag. Het gevoel dat je hebt wanneer je absoluut iets wil delen met iemand uit ongenoegen, ongeloof of misschien toch wel een hunkering naar enige vorm van solidariteit. Ik zie veel mooie gebaren. De Belgische driekleur is overal vertegenwoordigd, heel de wereld post bemoedigende tekstjes op sociale media, er worden mooie teksten met krijt geschreven op het Beursplein. Het zou dus wel zeer cru zijn om te beweren dat er van medeleven of solidariteit geen sprake is. Maar ik zie ook heel veel dingen passeren waar mijn maag steeds weker van wordt. Het is de schuld van de vluchtelingen want het zijn allemaal terroristen. Het is de schuld van de moslims, want alé, iedereen weet toch dat dat allemaal terroristen zijn. Of ook een beetje van de maatschappelijke diversiteit. Die Vlaamse waarden hadden we moeten verdedigen, verdorie! Of nee, het zijn die verdomde gastarbeiders die al decennia lang hun gebroed niet onder controle kunnen houden! Het is de schuld van iedere mens die niet blank is of geen Vlaamse achternaam heeft. De schuld wordt doorgeschoven naar iedereen die gelooft in de Islam of die gewoon een niet-blanke huidskleur heeft. Er worden Vlaams Belang-slogans herpost op sociale media, de erbarmelijke omstandigheden van vluchtelingen worden bejubeld en hey, ik las enkele minuten geleden zelfs dat men in tijden van Hitler van dit soort terrorisme geen last had want toen was het beter. En dat, beste lezer, dat doet mij zoveel zeer en laat mij zo hard walgen dat ik er toch iets over moet zeggen.

Ik weiger te geloven dat de Turkse bakker van het lekkerste stokbrood iemand is die in zijn vrije tijd IS-filmpjes bekijkt. Ik weiger te geloven dat de vroegere tuinman van mijn grootmoeder bij het snoeien van de haag liever de haagschaar rond haar nek wou zetten omdat ze geen hoofddoek droeg. Ik weiger te geloven dat de man die onze pakketjes op kantoor afgeeft in zijn living een IS-vlag heeft hangen. Ik weiger te geloven dat de man die mij onlangs om de weg vroeg naar zijn sollicitatieplek en mij nadien de hand schudde ter bedanking, eigenlijk in zijn gedachten mij onthoofde terwijl hij een vers uit de Koran reciteerde. Ik weiger te geloven dat mijn vriendin of haar ouders, die ooit in dit land kwamen als oorlogsvluchtelingen, de aanslagen herbekijkt en zich in de pollekes wrijft voor wat er vandaag gebeurde. Ik weiger zulke meningen te delen. Ik weiger te geloven dat er meer kwaad is in de wereld dan goeds.

Dus alstublieft, wees mild, denk na, wees lief voor uw medemens. Want laat liefde nu het enige zijn wat ons nog rest wanneer de wereld verbittert.