21 was such a good number

Mijn baas ging de trap af en zei: "het is beter om niet te veel na te denken, maar gewoon je leven te leven. Niet piekeren of teveel inzitten met zorgen, maar van alles het beste proberen maken. Niet denken aan wat een ander heeft of wat beter zou zijn, maar meer te genieten van de kleine zaken. Als je ouder wordt en terugkijkt op je leven, zal je zien dat je zoveel dingen van waarde hebt verloochend omwille van negatieve zaken." Mijn baas is ergens middenin de vijftig. Naast de advocatuur beoefent hij ook nog een politiek ambt. Ik kan ervan uitgaan dat hij dus heel wat levenswijsheid heeft, of in ieder geval al genoeg miserie en stress heeft meegemaakt om zo'n uitspraak te doen.

De dag daarvoor was ik net 27 jaar geworden. Ooit stond er op mijn vorige blog "21 is such a good number" als titel voor een blogpost. Vandaag zou ik zulks absoluut niet meer in de mond nemen. Verjaren is een kwestie van ouder worden, en het leven elke dag door je vingers zien glippen, zonder dat je de tijd kan stilzetten. Klinkt morbide, maar zo voelt het wel. En dus bracht ik mijn verjaardag door in een sombere sfeer, hoe hard mijn lief ook zijn best deed om het gezellig te maken. We gingen ontbijten in de Ikea, mijn favoriete warenhuisketen ever en aten middageten bij de Italiaan. Best gezellig eigenlijk, maar ik kon niet uit mijn hoofd zetten dat er alweer een jaar voorbij was. Het was een verjaardag in mineur, maar enkel door mijn eigen toedoen.

Vorig weekend reden we naar een planten- en rommelmarkt in Malderen. We reden via kleine baantjes door dorpjes naar daar, alle tijd van de wereld in onze achterhoofden. Mijn schoenen deed ik uit bij het vertrek. Ik zette de playlist op die mijn lief op Spotify maakte en we genoten. De combinatie van zoveel planten en tweedehandsspullen in zo'n aangenaam weer deden mij deugd. Het lief snuisterde in bakken strips, sloeg praatjes met andere stripverzamelaars. Ik kocht plantjes voor 20 cent per stuk bij een bejaarde man die mij met veel toewijding vertelde hoe je ze moest verzorgen, waar je ze moest planten en hoe je er, mocht ik geïnteresseerd zijn, er zaad van kon oogsten. Hij was zichtbaar fier op wat hij had gekweekt en ik kreeg zoveel voldoening mijn aankoop bij hem in plaats van de grote tuinbedrijven. De kinderen lieten een kleurig vlechtje in hun haren knopen door Bolivianen (question: kent er iemand die kramen die op elke rommelmarkt aanwezig zijn, met allerlei vlaggen en fel gekleurde rugzakken, geknoopte armbandjes en haarvlechtjes? Ik heb mij ooit laten wijsmaken dat dat Bolivianen zijn). Het vlechtje uit Phélines haar was er al de dag nadien uit na veel gepruts, terwijl Fiore nog steeds veel zorg draagt voor haar vlecht.

Donderdag gingen we de hele dag met de kinderen naar mijn schoonmoeder. Zij hebben echt een gigantische tuin (als in: weide-gigantisch). Ik liet bewust mijn smartphone thuis. De laatste tijd betrap ik mezelf erop dat ik vooral nog even enkele blogs check, of de instagramfeed, terwijl mijn kinderen tegen me praten, me iets willen tonen of we gewoon simpelweg aan het ontbijten zijn. Wanneer ik rond mij keek, zag ik echt veel moeders (en opvallend, vooral moeders) die gretig aan het tikken en scrollen waren op hun smartphone zonder eigenlijk nog oog te hebben voor hun kinderen. Geen beschuldigend vingertje hier, maar ik vroeg me eerder af hoe het leven zou zijn zonder smartphone. Zonder constant met iedereen in contact te staan en enkel de focus te leggen om je nabije omgeving. Hoeveel dingen zouden we dan opmerken? Zou het de mate van genieten doen toenemen of eerder doen afnemen?

Ik moet toegeven dat ik spijt had dat ik geen foto's kon maken. Er was die ene keer dat Fiore grappig trampolinehaar had, of die mooie knuffel tussen alle nichtjes, of die keer dat ze allemaal in de hangmat lagen, of wanneer de matchen aan de pingpongtafel zo hevig werden, dat zweet zich meester maakte van de deelnemers. Of alleen nog maar dat verrukkelijk avondmaal dat m'n schoonmoeder op tafel serveerde (asperges met zalm en één of andere zalig lekkere saus die mij een beetje aan gesmolten kaas deed denken). Ik dacht aan instagram-filters toen ik de combinatie van een vers gesneden watermeloen zag, in combinatie met de pergola en een kleurrijk bloementapijt op de achtergrond. Maar was het een leuke dag? Absoluut! Ik zette mij neer en observeerde mijn spelende kinderen. De lach op hun gezicht, die manier waarop ze gesprekken voerden, speelden en bemiddelden. Ik keek naar mijn lief, hoe hij lachte, of trucjes met een voetbal probeerde uit te halen. Af en toe vuurde ik zijn prikkende baard op mijn wang, of zijn hand in mijn zij, waarmee ik steeds zijn aanwezigheid voelde. Hij wierp mij bij het passeren een knipoog toe, waardoor ik mij opnieuw een tiener voelde die haar eerste lief in de openbaarheid bracht. Zo fier en geliefd.

Ik typ deze tekst vanop mijn terras. We hebben geen gigantische tuin, eerder een lange smalle tuin maar ik heb een terras. Rechtover mij maakt de zoon van mijn lief een Star Wars-schip van Lego dat hij met gespaarde centjes kon kopen. Mijn twee dochters zijn weg met hun opa naar de kermis, waar Phéline op een molentje extra mocht omdat ze gisterenavond haar splinter zo flink liet verwijderen. De dochter van mijn lief ging paardrijden, en morgen gaat ze zwemmen, en eigenlijk is ze niet veel meer in huis als ze bij ons is, maar we zijn beiden zo ontzettend blij dat ze zich ontplooit en sociale contacten onderhoudt. Straks eten we opnieuw barbecue met verse groenten (bijna allemaal) uit de tuin.

Er is niet veel nodig om te leven buiten enkele basisbehoeften. Er is ook niet veel nodig om van het leven te genieten, behalve een beetje dankbaarheid. Een jaartje meer of minder, so be it. Ik nam me voor om te genieten, die verdomde smartphone meer opzij te leggen en het leven gewoon te laten gebeuren.