We hadden afgesproken om 14u maar ik was een beetje te laat, zoals gewoonlijk. Ze had me intussen al een smsje gestuurd om te vragen of ik nog zou komen. Ik vond dat wat opdringerig, maar ze kon ook gewoon wat ongeduldig zijn. Wachten met kinderen, als ouders weten we allemaal hoe dat gaat. Wanneer ik bij haar aanbelde, deed ze met een heel brede glimlach de deur open. In haar kielzog stond een klein, verlegen meisje. Die zou de eerste twee uren geen woord zeggen, zo bleek. Toen we voor de bib stonden, vroeg ze me welk gebouw dit was. Ik deed een uitleg in het Nederlands, in het Engels en eentje via Google Translate naar het Arabisch en toen pas snapte ze wat ik wou zeggen. Maktaba in haar taal. Het voorleesuurtje fascineerde zowel moeder als kind en ze genoten beiden met volle teugen. Toen we uiteindelijk de parking van de bibliotheek opgingen, vroeg ik haar of ze zin had om nog iets te gaan drinken maar ze schudde nee en vroeg om haar naar huis te brengen. Tot zover de kennismaking dacht ik.
Wanneer ik haar thuis afzette vroeg ze of ik nog even binnen wou komen. "Ben je zeker?", vroeg ik heel voorzichtig, want het feit dat ze zo snel terug naar huis wou, kon toch alleen maar aangeven dat mijn gezelschap niet van het beste soort was. Ze keek mij met grote ogen aan en zei "ja ja, zeer zeker, kom mee.", waarop we haar naar binnen volgden. We hadden onze jassen nog niet uit of er stond al een groot glas sinaasappelsap voor onze neus. Toen ik uiteindelijk wou vertrekken bood ze aan om te blijven eten. Ik sloeg haar aanbod zeer vriendelijk af, want komaan, deze gastvrijheid ben ik absoluut niet gewoon. En toen ik haar uiteindelijk kon overtuigen dat ik mij misschien net iets te ongemakkelijk zou voelen om te blijven eten, had een van de kinderen opeens een hongertje en begon ze frietjes te bakken & zette ze brood op tafel. Ik kreeg een heel groot glas dat tot de rand gevuld was met limonade. We hadden een heel goed gesprek. Ze omschreef alle ellende die ze had gezien in haar thuisland, het gemis dat ze heeft wanneer ze denkt aan haar man, familie of thuisland, maar ook hoe dankbaar ze is dat ze een deel kan uitmaken van onze Belgische samenleving. Dat ze niet meer met schrik naar het marktplein moet.
Toen we in de auto zaten, zei Phéline dat ze de volgende keer stiften en tekenpapier zou meenemen voor de kinderen. Fiore wist zeker dat ze bij de volgende ontmoeting haar Batmanpak zou aandoen. Ik ben er zeker van dat dit niet enkel een verrijking is voor het gezin van de vrouw, maar ook voor mijn deel van ons gezin.
Enfin, ik kruip niet zo gauw meer in mijn pen maar maal eerder alles plat in mijn gedachten. Vandaag voelde ik echter de drang om alles neer te schrijven. Ik schrijf het uit zoals het in me opkomt, zonder na te kijken want ik wil het gevoel dat ik momenteel heb niet verpesten. Ik weet dat dit gevoel over zal gaan wanneer ik de giftige meningen lees op nieuwssites over vluchtelingen. Zij die schijnbaar uit zijn op ons geld of op de verknoeiing van onze samenleving. Vanaf vandaag zal ik eenieder met zijn vooroordelen aanbevelen om eens even kennis te maken met de vrouw die ik net zag.
In deze vrouw zit gastvrijheid ingebakken zoals ze dat van haar ouders en grootouders heeft meegekregen. Ze spaart kosten noch moeite, ook al heeft ze het bijlange niet zo breed. Een soort van gastvrijheid dat je nooit zal vinden in een traditioneel Vlaams gezin dat voor het eerst een wildvreemde over de vloer krijgt. Een soort gastvrijheid dat je misschien enkel en alleen bij hen terugvindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten