Met een vrouw naar de maktaba.

Wie mij volgde op Instagram wist het al: vandaag had ik een afspraakje. Ge zoudt het ook een blind date kunnen noemen. Via Facebook werd er een tijdje geleden de vraag gesteld of er iemand een vrouw, Arabisch sprekend, en haar twee kinderen eens op sleeptouw kon nemen. Om hun Nederlands nog wat extra te oefenen. Dat leek mij ideaal. Ik ben zelf ook een vrouw (mocht ge dat nog niet weten) en ik heb ook twee kinderen die ik tot hiertoe steeds in mijn kielzog heb. De plaats van de afspraak was het tweewekelijkse voorleesuurtje in de bib. 

We hadden afgesproken om 14u maar ik was een beetje te laat, zoals gewoonlijk. Ze had me intussen al een smsje gestuurd om te vragen of ik nog zou komen. Ik vond dat wat opdringerig, maar ze kon ook gewoon wat ongeduldig zijn. Wachten met kinderen, als ouders weten we allemaal hoe dat gaat. Wanneer ik bij haar aanbelde, deed ze met een heel brede glimlach de deur open. In haar kielzog stond een klein, verlegen meisje. Die zou de eerste twee uren geen woord zeggen, zo bleek. Toen we voor de bib stonden, vroeg ze me welk gebouw dit was. Ik deed een uitleg in het Nederlands, in het Engels en eentje via Google Translate naar het Arabisch en toen pas snapte ze wat ik wou zeggen. Maktaba in haar taal. Het voorleesuurtje fascineerde zowel moeder als kind en ze genoten beiden met volle teugen. Toen we uiteindelijk de parking van de bibliotheek opgingen, vroeg ik haar of ze zin had om nog iets te gaan drinken maar ze schudde nee en vroeg om haar naar huis te brengen. Tot zover de kennismaking dacht ik.

Wanneer ik haar thuis afzette vroeg ze of ik nog even binnen wou komen. "Ben je zeker?", vroeg ik heel voorzichtig, want het feit dat ze zo snel terug naar huis wou, kon toch alleen maar aangeven dat mijn gezelschap niet van het beste soort was. Ze keek mij met grote ogen aan en zei "ja ja, zeer zeker, kom mee.", waarop we haar naar binnen volgden. We hadden onze jassen nog niet uit of er stond al een groot glas sinaasappelsap voor onze neus. Toen ik uiteindelijk wou vertrekken bood ze aan om te blijven eten. Ik sloeg haar aanbod zeer vriendelijk af, want komaan, deze gastvrijheid ben ik absoluut niet gewoon. En toen ik haar uiteindelijk kon overtuigen dat ik mij misschien net iets te ongemakkelijk zou voelen om te blijven eten, had een van de kinderen opeens een hongertje en begon ze frietjes te bakken & zette ze brood op tafel. Ik kreeg een heel groot glas dat tot de rand gevuld was met limonade. We hadden een heel goed gesprek. Ze omschreef alle ellende die ze had gezien in haar thuisland, het gemis dat ze heeft wanneer ze denkt aan haar man, familie of thuisland, maar ook hoe dankbaar ze is dat ze een deel kan uitmaken van onze Belgische samenleving. Dat ze niet meer met schrik naar het marktplein moet. 

Toen we in de auto zaten, zei Phéline dat ze de volgende keer stiften en tekenpapier zou meenemen voor de kinderen. Fiore wist zeker dat ze bij de volgende ontmoeting haar Batmanpak zou aandoen. Ik ben er zeker van dat dit niet enkel een verrijking is voor het gezin van de vrouw, maar ook voor mijn deel van ons gezin. 

Enfin, ik kruip niet zo gauw meer in mijn pen maar maal eerder alles plat in mijn gedachten. Vandaag voelde ik echter de drang om alles neer te schrijven. Ik schrijf het uit zoals het in me opkomt, zonder na te kijken want ik wil het gevoel dat ik momenteel heb niet verpesten. Ik weet dat dit gevoel over zal gaan wanneer ik de giftige meningen lees op nieuwssites over vluchtelingen. Zij die schijnbaar uit zijn op ons geld of op de verknoeiing van onze samenleving. Vanaf vandaag zal ik eenieder met zijn vooroordelen aanbevelen om eens even kennis te maken met de vrouw die ik net zag. 

In deze vrouw zit gastvrijheid ingebakken zoals ze dat van haar ouders en grootouders heeft meegekregen. Ze spaart kosten noch moeite, ook al heeft ze het bijlange niet zo breed. Een soort van gastvrijheid dat je nooit zal vinden in een traditioneel Vlaams gezin dat voor het eerst een wildvreemde over de vloer krijgt. Een soort gastvrijheid dat je misschien enkel en alleen bij hen terugvindt.

Alle meisjes aan de macht!

Ze vroeg wat er aan de hand was met de meisjes. "De meisjes komen op straat met borden en die zijn boos voor iets, maar ik snap niet voor wat.", zei ze bedenkelijk. Ik startte het verhaal bij het begin, want in mijn ogen is dat allemaal begonnen bij Trump, zijn muur & zijn pussy grabbing. (Sommigen zeggen dat het al eerder broedde, van bij de Black Lives Matter. Ik heb er ook geen zicht op eigenlijk.) Maar hoe legt ge nu alweer aan uw dochter uit dat één van de machtigste mannen ter wereld zegt dat het oké is om vrouwen te vernederen en te bepotelen zonder dat ze zichzelf niet meer veilig voelt? Juist ja.

Foto via Cup of Jo

Bon, ik kon daar een heel verhaal over vertellen, over den Trump, maar ik besloot alles samen te vatten in één zin, de kinderversie: een hele bekende man zegt dat het oké is om met meisjes te lachen en die meisjes komen met zoveel op straat om te zeggen dat ze daar helemaal niet mee akkoord zijn. Nu, ge moet weten dat ik niet goed ben in het verwoorden van zaken in kindertaal. Om één of andere reden vind ik het bijzonder moeilijk om maatschappelijke & politieke thema's voor kinderen te vertalen. Mijn dochter zei bijvoorbeeld al op driejarige leeftijd "Bart De Wever is niet onze vriend", en dat kwam dan enkel en alleen omdat ik iedere keer ongemakkelijk werd van zijn naam en voorkomen. Dus - terug naar de essentie - eindelijk van dit moeilijk topic vanaf. Dit heb ik alweer goed opgelost. Laten we nog even kijken naar het landschap en lachen met Linde Merckpoel op de radio. Tot dat kind besloot om het topic toch nog wat verder uit te diepen en te zeggen: "maar je mag toch niemand uitlachen? Geen meisjes, maar ook geen jongens ofzo." En ja, het kind had gelijk. The Women's March ging over zoveel meer dan enkel vrouwenrechten. Het ging over ieders rechten; over die van alle mensen, alle geaardheden, alle geloofsovertuigen en huidskleuren, over elk geslacht. Dat er in die protesten ook mannen meeliepen en kinderen. Dat iedereen het eens was dat we allemaal een recht hebben op een evenwaardig bestaan, of we nu geboren werden met de juiste papieren of zonder, of we nu geloven in God, Allah of the Force. Terwijl mijn gedachten op hol sloegen, liepen mijn lippen over met woorden waar ze naar luisterde. Ze stelde vragen, rake vragen die mij zeer fier maakte dat ze zo'n interesse had in dit onderwerp.

Na enkele minuten had ik het kind overladen met zoveel informatie - denk eraan: onvermogen tot kinderversies - dat ze meer vragen begon te stellen over de woorden in mijn boodschap dan over de inhoud. "Kijkt Phéline, ik ga het u uitleggen met een liedje.", zei ik, en tikte op Spotify 'alle meisjes aan de macht' in.

Alle meisjes aan de macht.
Laat je nooit door iemand kleineren.
Voel jij ook die kracht?
Onze vriendschap in 't kwadraat.
Alle meisjes aan de macht en het tij zal weldra gaan keren want het is meisjesnacht.
Wacht maar op de volle maan.

Ze had het niet beter kunnen verwoorden.

Granola!

Een echt powerontbijt, dat is bij mij steevast wat yoghurt met granola en vers fruit. Liefst blauwe besjes. Ik heb na een aantal maanden granola van verschillende merken te testen eindelijk mijn lievelingssmaak gevonden. Eentje met honing, enkel noten, geen gedroogde vruchten. Uiteindelijk bleek granola niet enkel lekker bij het ontbijt, maar ook als tussendoortje of als een extraatje in de brooddoos. We gingen dus met z'n allen aan de granola. Lekker!

Een van mijn voornemens dit jaar is om nieuwe dingen uit te proberen. Als eerste op mijn lijstje stond granola, want zeg nu eerlijk: hoe moeilijk kan dat zijn? Een beetje havermout, wat noten, zaden en pitten en wat zoetstof eronder, dat lijkt te simpel om waar te zijn. Ik dacht, eerlijk waar, dat er ergens wel een addertje onder het gras zou zitten. Waarom kopen we anders met z'n allen bakken granola als we het zelf in een handomdraai kunnen maken? 

Ik vond een goed recept via Fiekefatjerietjes, maar omdat ik niet alles in huis had (damn you vanille-extract!), besloot ik nog even verder te zoeken en kwam ik terecht bij Ma vie en vert, waarvan ik dit recept uitprobeerde en een overheerlijke granola in de kom toverde.

Ik paste de verhoudingen toe die in het bovenstaande recept omschreven staan, en gebruikte kokosolie voor in de pan en acaciahoning als zoetstof. Eenmaal alles gesmolten was, voegde ik er 200 gr. gemalen havermout, 200 gr. havermoutvlokken (in totaal 400 gr. havermout) aan toe, samen met 100 gr. zaden en pitten (de helft pompoenzaadjes en de helft zonnebloempitten) en een notenmengeling van pecannoten, hazelnoten, walnoten en cashewnoten.

Daarna was het enkel nog een kwestie van goed roeren. De geur die uit uw pan komt is hémels. De smaak in uw ontbijtkommeke is nog beter dan die uit de winkelpakskes.